สามีข้าคือผู้ช่วยตัวร้าย

หลิวเฟยเซียงสูดลมหายใจเข้าปอด เขาลากอันจื่ออี้เข้าไปยังห้องหออย่างรุนแรง พร้อมบีบลำคอระหงขณะแผ่นหลังบางชนประตู เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ข้ามิรู้ว่าเจ้าถูกจ้างมาเท่าไหร่ แต่หากเจ้ามายุ่งกับข้ารับรองได้เจ้าจะไม่มีแม้แต่ดินกลบหน้า"
"ข้า มิ ได้ ถูก จ้าง ปล่อย ข้า เจ้า ค่ะ ท่าน พี่" อันจื่ออี้พยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เท้าของนางเริ่มไม่ติดพื้น มือบางพยายามแกะมือผู้เป็นสามีออก
"เจ้าอย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสุขสบาย" หลิวเฟยเซียงกัดฟันกล่าวด้วยโทสะเขาพยายามอดกลั้นไม่หักคอเจ้าสาว
"ปล่อย ปล่อย ข้า หาย ใจ ไม่ ออก" อันจื่ออี้กล่าวออกมาอย่างยากลำบาก ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของนางแดงเหมือนคนจะขาดอากาศหายใจเพียงใด
"เจ้าอยู่ที่เรือนแห่งนี้เงียบ ๆ รอรับใบหย่า" หลิวเฟยเซียงผลักอย่างแรงจนอันจื่ออี้ล้มลงพื้น จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบอาภรณ์ของตนเองและออกจากห้องหอไป
อันจื่ออี้กองอยู่ที่พื้นนางพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้มากที่สุดจนไอออกมา มือบางลูบลำคอระหงด้วยความสั่นเทากับเรื่องที่เกิดขึ้น ในนิยายว่าเขาโหดเหี้ยมสังหารคนได้ไม่กะพริบตา แต่อันจื่ออี้มิคิดว่าเขาจะโหดเหี้ยมถึงขนาดทำร้ายนางผู้ซึ่งมีฐานะเป็นภรรยาของเขา