ขังรักเมียบำเรอ

"ของเล่นแก้เบื่อน่ะ" โมกข์ตอบเพื่อนพร้อมไหวไหล่เล็กน้อย
เพล้ง!
ถาดในมือน้อยตกกระทบพื้นกระเบื้องชั้นดีทันทีเมื่อได้ยินประโยคของคนที่ตนนอนซบอกทุกคืน
โมกข์กับพีระหันไปมองทางเสียงที่ดังพร้อมกัน พีระเม้มปากแน่นพูดไม่ออก ไม่คิดว่ากุลินจะมาได้ยินบทสนทนาของตนกับเพื่อนรัก
"แค่ถาดใส่น้ำใบเดียวก็ทำหลุดมือ มันหนักมากรึไงลิน" เสียงเข้มห้าวแข็งกระด้างดังลอดจากปากหนา
"ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่าไอ้โมกข์" พีระเอ่ยขอตัวอย่างรู้ตัวแล้วรีบลุกเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที
"ยืนบื้ออยู่ทำไม เก็บกวาดให้สะอาด โง่! แค่ถาดใบเดียวก็ถือไม่ได้" เมื่อเพื่อนจากไปลับสายตาก็ตวาดคนตัวเล็กด้วยความเดือดดาล
"ค่ะ" กุลินตอบสั้นๆ แล้วก้มลงเก็บถาดและแก้วน้ำที่แตกกระจายพื้นพร้อมน้ำตา
อุ๊ย!
แล้วเศษแก้วก็บาดนิ้วมือของเธอ
"รู้ว่ามันจะบาดนิ้วไม่รู้จักระวัง ไม่ฉลาด!" โมกข์มองนิ้วมือน้อยที่มีเลือดซึมไหลแล้วก็หงุดหงิดรำคาญตาแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น
น้ำตาหยดเล็กๆ หยดลงบนหลังมือน้อยแล้วยกขึ้นเช็ดน้ำตาตนเองทิ้งแล้วรีบเก็บกวาดให้เสร็จแล้วรีบไปทำแผลและทำมื้อเย็นให้เขาทาน
"ไปทำแผล!" โมกข์เดินกลับมาพร้อมไม้กวาดและที่ตักขยะแล้วสั่งให้กุลินไปทำแผลที่มือ
กุลินไม่คิดว่าเขาจะเดินกลับมาพร้อมไม้กวาดและที่ตักขยะ
"ลินขอเก็บตรงนี้ก่อนค่ะ"
"บอกให้ไปก็ไปสิ!" เขาตวาดเธอจนเธอต้องรีบลุกหนีไป แต่ไม่ลืมขอบคุณเขา
"ขอบคุณนะคะคุณโมกข์"
"โง่!" เขาตอบกลับคำขอบคุณของเธอด้วยคำดูถูกเหมือนเคย แต่เธอไม่ได้สนใจสักนิด เพราะชาชินกับคำพูดถากถางพวกนี้ของคนตัวโตแล้ว



ปล. ซื้อ E-book จากหน้าเว็บหรือ Android ถูกกว่าราคาใน IOS นะคะ

ขอบคุณทุกการสนับสนุนนะคะ

#คิดหื่นเชิญเสพ

ณิการ์(ยักษ์)