Diary's wake up บันทึกการตื่น ที่ไม่ใช่แค่ลืมตา

นานมากแล้วที่ฉันนั่งมองท้องฟ้าแล้วเฝ้าอธิษฐาน ขอให้ตัวเองพบเจอแสงสว่าง ทว่าสิ่งที่ตอบกลับมาเป็นเพียงสายลมเย็น มีคำถามผุดขึ้นในหัวว่าแสงสว่างก็อยู่ตรงนี้ ทำไมเธอถึงยังมองไม่เห็น
ทั้งที่ท้องฟ้าสีครามสดใส แสงแดดเจิดจ้า เมฆสีขาวเคลื่อนผ่าน แต่ฉันกลับบอกว่าตัวเองมองไม่เห็นอะไรเลย
ตาฉันไม่ได้บอด มันยังใช้การได้ดีอยู่ฉันมั่นใจ
ฉันมองท้องฟ้าอีกครั้งแล้วส่ายหน้า บอกว่ามันไม่ใช่แสงสว่างที่ฉันต้องการ
หลังจากนั้นทุกครั้งที่ฉันมองท้องฟ้า ก็มักจะมีคำถามว่าทำไมฉันถึงยังไม่พบแสงสว่างสักที
จากวันเป็นเดือนเคลื่อนไปเป็นปีที่ฉันถามคำถามเดิมซ้ำซาก
กระทั่งวันหนึ่งที่ฝนตกลงมา ท้องฟ้าอึมครึมด้วยเมฆฝน มันไม่ได้สีครามสดใสแบบทุกครั้งที่ผ่านมา ทว่าพอฝนตกลงมาได้สักพัก มันก็กลับมาเป็นสีครามสวยงามอย่างเดิม
ฉันถึงได้เข้าใจสิ่งที่ตนถามออกไป แท้จริงแสงสว่างมันอยู่ที่ใจภายในของฉัน
เพียงแต่ตอนนั้นมีความไม่รู้เข้ามาบดบัง ฉันจึงมองหาแสงสว่างของตัวเองไม่เจอ