รักครั้งเก่า...เขาคงไม่ต้องการ

เหวินป๋อทรุดนั่งลงจากท่าคุกเข่าเพราะหัวเข่าของเขามิอาจรับน้ำหนักของตนเองเอาไว้ได้อีกแล้ว เขาเซซังล้มลงนั่งแปะอยู่กับพื้นดิน และยังคงร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าเวทนานัก เพราะเขาไม่ได้เตรียมใจมารับกับความผิดหวังที่คนรักจะปฏิเสธรักเขาอย่างไม่เหลือเยื่อใย นางทอดทิ้งเขาเหมือนรองเท้าเก่าๆที่นางไม่ใช้แล้ว และไม่คิดว่าจะมีวันหวนนำมันกลับมาใช้อีก นางสะบัดมันทิ้งอย่างไม่อินังขังขอบ ไม่สนใจว่ามันเคยห่อหุ้มเท้าของนางเอาไว้ด้วยความอบอุ่นและสัตย์ซื่อเพียงใด

เสียงฟ้าคำรามก้องมาแต่ไกล ส่วนเฉินเหวินป๋อก็ยังคงนั่งทอดอาลัยอยู่ตรงที่เดิม เขาไม่มีกระจิตกระใจจะเคลื่อนกายออกไปจากตรงนี้ เขายังคงร้องไห้น้ำตาไหลพราก แม้ไม่ได้คร่ำครวญดังเช่นสตรี แต่เขาก็เจ็บปวดในอกไปหมด ความหวังที่ตั้งมั่นเอาไว้พังทลายอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ความฝันที่ผ่านมาร่วมกันของเขากับอดีตคนรักที่เพิ่งลับกายไปได้ไม่นานนั้น มันจริงจังยิ่งนักในใจของเขา ไม่ใช่คำพูดเล่นๆดังเช่นเด็กๆที่นางพูดออกมาเมื่อครู่นี้


เขาจริงจังกับมัน เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะสร้างตัวให้ได้รับการยอมรับของครอบครัวของนาง เพราะเขาเข้าใจดีว่าฐานะของเขากับนางมันช่างห่างไกลกันนัก นางเป็นบุตรีของคหบดีจางเจ้าของร้านเครื่องประดับและอัญมณีที่ตั้งอยู่ในตลาดกลางเมืองฉางโจวนี้ ส่วนเขาเป็นบุตรของหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน ที่ยากจนข้นแค้น เขาเข้าใจดี แต่เรื่องความรักมันห้ามกันไม่ได้ และที่ผ่านมาเขากับนางก็คบหากันมาด้วยดี นางไม่เคยแสดงความรังเกียจฐานะอันยากไร้ของเขาและมารดา นางดูรักใคร่และสนิทสนมกับมารดาของเขาไม่เคยมีทีท่ารังเกียจเลย


แต่เหตุใดวันนี้นางเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเขาไม่เข้าใจเลย สายฝนเริ่มพร่างพรมลงมาเรื่อย ๆ จากเม็ดเล็กๆเริ่มกลายเป็นฝนเม็ดใหญ่และไม่นานมันก็กลายเป็นห่าฝนที่ตกลงมาอย่างรุนแรง ทั้งลมพัดโหมกระหน่ำรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ แต่ร่างหนาของบุรุษผู้หนึ่งก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยความเจ็บปวดใจเหลือแสนและภายในเวลาไม่นานแล้วก็ล้มคว่ำลงและสลบไปภายใต้สายฝนที่พร่างพรมลงมาอย่างหนักหน่วงนั้นอย่างเดียวดาย