ข้าไม่ต้องการเป็นสตรีอันดับหนึ่ง

นางเคยคิดว่านางสามารถสวมบทเป็นสตรีซื่อบื้อเพื่อให้สามารถเอาตัวรอดในยามคับขันได้อย่างดีเยี่ยมไร้ที่ติ แต่นางคิดผิดเมื่อต้องมาเจอเขา บุรุษหน้าหนาไร้ยางอายผู้นั้น!
มารดามันเถอะ! ทั้งๆที่นางต้องการเพียงชีวิตที่สงบสุขไปวันๆเท่านั้น เขาต่างหากที่เป็นคนพานางเข้ามาสู่วังวนหายนะเหล่านี้ เขาเกลียดชังนางตั้งแต่ยังไม่ทันได้พบหน้าด้วยซ้ำ ทั้งยังคิดเองเออเองว่านางคือสตรีร้ายกาจมากด้วยพิษสง การมีนางอยู่ข้างกายสำหรับเขาจึงเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและไม่ไว้ใจอย่างที่สุด
เพ้ย! ถามนางสักคำหรือไม่ว่านางอยากมาที่ไหนกัน นางยังมีเรื่องที่ยังไม่ได้ทำอีกตั้งมากแต่กลับถูกเขาทำลายมันลงจนป่นปี้ หากไม่เห็นแก่บิดามีหรือนางจะยอมก้าวเท้าเหยียบย่างเข้ามาในที่ที่เต็มไปด้วยอสรพิษเช่นนี้ สตรีนับร้อยอยากปรนนิบัติเขาจนตัวสั่นแต่ไม่ใช่นาง
แล้วอย่าได้คิดว่านางจะง้อ หากอยากได้สนมไว้อุ่นเตียงบรรทมเชิญพระองค์ไปหาที่ตำหนักอื่นเถอะ!

________________________________________________

ริมฝีปากเล็กเม้มแน่น มองซ้ายมองขวาเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงแล้วกดสันตำราเข้าไป จากนั้นชั้นหนังสือถูกเลื่อนไปด้านซ้ายมือเผยให้เห็นห้องลับจริงๆอย่างที่นางคาดเดา ทว่านางกลับยังคงหลับตาแน่นไม่ยอมลืมตาขึ้นมามองแล้วรีบเอ่ย
"หม่อมฉันขอพระราชทานอภัยเพคะ หม่อมฉันไม่เห็นสิ่งใดทั้งนั้น จะรีบปิดคืนให้เดี๋ยวนี้"
หากแต่ยังไม่ได้คลำหาที่ปิด จู่ๆมือเล็กของนางก็ถูกกระชากด้วยสัญชาตญาณนางคิดจะสะบัดออกแต่ชั่วพริบตานางก็ได้สติแล้วยอมปล่อยให้อีกฝ่ายดึงหายเข้าไปในอย่างรวดเร็วก่อนที่ประตูลับนั้นจะถูกปิดลง ส่วนนางก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของใครคนหนึ่งซึ่งมีกลิ่นอันแสนคุ้นเคย และแน่นอนว่าเขาแอบฉวยโอกาสนี้กอดนางเอาไว้เสียจนจมอก
"ไม่ยักรู้ว่าสนมรักของเรามีนิสัยอยากรู้อยากเห็นถึงเพียงนี้"
ฮวาหลิงรีบดันตัวออก แต่เขารัดกายนางเอาไว้แน่นจนนางได้แต่เงยหน้าที่ยามนี้แก้มขาวพองออกขึ้นไปมองเขาอย่างเคืองๆ
"ช่างร้ายกาจนักนะเพคะ ทรงล่อให้หม่อมฉันมาติดกับเช่นนั้นหรือ"
"แล้วสำเร็จหรือไม่?"