ชายในสวน

น้องมีน/พี่เขม

"ขอโทษค่ะ คุณเป็นใครเหรอคะ"พึ่งคิดได้ว่าต้องถาม แทนที่จะต้องถามเป็นลำดับแรก แต่นี่ละเลยจนลงมาถึงสวนอันเป็นที่รัก
ยอมรับว่าครั้งแรก การที่เขาขับรถเข้ามาแล้วเบรกดังเอี๊ยดนั้น มันทำให้ตกใจไม่น้อย พลันนึกว่าโจรจะเข้ามาปล้นบ้าน หากเป็นจริงป่านนี้คงกลับบ้านเก่าแล้ว
เจ้าของคำถามกะพริบตาสองสามครั้ง มองชายแปลกหน้าด้วยนัยน์ตาบ้องแบ๊ว ใคร่ต้องการคำตอบ
แปลกมาก ในเมื่อเป็นการเจอกันครั้งแรก หญิงสาวกลับไม่มีความกลัว ทั้งที่เราก็อยู่สองต่อสอง
ชายคนนั้นหยุดการกระทำกับงานตรงหน้า เอียงข้างกลับหลังหันไปหาคนถาม ประสานสายตากันอยู่พักหนึ่ง
"ผมมาทำงานแทนลุงกับป้า"
"เอ่อ! ขอถามต่อได้มั้ยคะ คุณเป็นอะไรกับท่านทั้งสอง แล้วลุงกับป้าหายไปไหน มีนนั่งรอตั้งนาน"
หลานเหรอ ไหนพ่อบอกว่าทั้งสองไม่มีลูก ไม่มีญาตินี่นา แต่มองผู้ชายคนนี้ด้วยสายตาแล้ว การแต่งกายอาจเซอร์หน่อยแต่ก็ดูดีมากฉบับมาตรฐานชายไทย อกของเขาสามศอกอย่างผู้คนชอบนิยามถึงผู้ชายหล่อหน้าตาดี
ข้อสำคัญ!
ดึงดูดความสนใจ ความรู้สึก ทำให้จังหวะหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เวลาถามค่อนข้างประหม่า พูดไม่ค่อยเต็มเสียง ขาดความมั่นใจ เมื่อเขามองมาจนต้องหลุบเปลือกตาลงต่ำ ก้มมองเท้าตัวเอง
"จะว่าญาติก็ใช่มั้ง ส่วนสองคนนั้นไปหาหมอน่ะ เลยมาทำสวนแทน"
"เหรอคะ ท่านทั้งสองซื่อสัตย์มากเลยนะคะ ขนาดไปหาหมอยังส่งญาติมาทำงานแทน แบบนี้แล้วคงต้องบอกพ่อเพิ่มเงินเดือนให้"
"ขอบใจ ไม่ร้อนเหรอ"
ส่งสายตาเรียบนิ่งไปยังเจ้าของร่างเล็ก สวมใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามสีหวานรัดรูปเห็นทรวดทรงส่วนเว้าตรงที่เป็นเอวคอดกิ่ว ขึ้นมาเป็นเจ้าก้อนเนื้อดันเสื้อออกนูนจนต้องรีบเบือนหน้าหนี
"ร้อนค่ะ แต่มาถามหาลุงกับป้าก่อนว่าท่านหายไปไหน"
"ถามเสร็จแล้วก็เข้าไปนั่งสิ ยืนตากแดดเดี๋ยวเป็นลม" ยุ่งยากต้องไปหาหมอเหมือนสองคนนั้นอีก
"ค่ะ"
***
"เขม" กระซิบชิดหู เหมือนต้องการก่อกวน
"อืม ไม่ได้หลับ"
ยุกยิกขนาดนั้น หลับลงก็บ้าแล้ว ในตัวผู้ชายทั้งแท่งของเขมมีสัญชาตญาณการรับรู้พอตัว เรียกได้ว่าเป็นคนที่รอบขอบพอสมควร
"หืม" มีนาเบิกตาโพลง แต่ทว่าก็ไม่ลุกออกไป แถมยังเขยิบเข้าไปใกล้
"ลุกออกไป มันดูไม่ดี" บ้านนายจ้างด้วย
"หากใครผ่านไปมาเห็นเข้าจะคิดยังไง" กลางวันแสก ๆ ในบ้านเจ้านายด้วย
"ไม่มีใครนอกจากเราสองคนค่ะ เห็นเขมง่วง มีนก็ง่วง นอนด้วย"
"ถ้าง่วงก็เข้าไปนอนในบ้านดี ๆ จะมานอนกับพื้นหญ้าให้สกปรกทำไม"
"เขมนอนได้ มีนก็นอนได้ค่ะ"
"ลุก!"
"ไม่เอา อยากนอนแบบนี้" สาวน้อยต่อต้านเอาแต่ใจ เขยิบเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
"ตัวเองเป็นผู้หญิง มันดูไม่ดี"
"บอกแล้วไงคะ ว่าไม่มีคนเห็นแน่นอน หรือถ้ามีก็ยิ่งดี เขมจะได้รับผิดชอบมีน" พูดแบบไม่คิด ทำเอาอีกคนชะงักไป เอาหมวกออกจากหน้าตัวเอง ลดสายตาต่ำลงมองศีรษะทุยเจ้าของประโยค
"นะ ถ้ามีนเสียหาย เขมต้องรับผิดชอบมีนนะคะ" เหมือนจะไม่ได้คิด แต่ทว่าเนื้อเสียงมันหนักแน่น นัยน์ตาทอประกายจริงจัง
"ขนาดนี้แล้ว ไม่หวั่นไหวบ้างเหรอ" มีเธอที่เหลวอยู่ฝ่าย เดียว ทำไมเย็นชาได้ถึงเพียงนี้ หรือว่ายังสวยไม่พอ แฟนบอยเธอก็เยอะนะ นั่นยังไม่ถือเป็นเครื่องยืนยันใช่มั้ย
"หวั่นไหวอะไร"
"หวั่นไหวกับมีนไง น้ำที่ดื่มไปทุกวัน มีนใส่ยาเสน่ห์ด้วย ไม่หลงเลยรึไง"

หมายเหตุ
ขอให้อ่านไปฟินไปนะคะ
**เรื่องนี้ผ่านการพิสูจน์อักษรโดยนักเขียนทั้งหมด4ครั้ง**
**นิยายแนวรักโรมานซ์
**หากพบเห็นคำผิด ข้อบกพร่องแจ้งได้เลยนะคะ ไรท์จะรีบปรับปรุง**
**ฝากเอ็นดูนามปากกา P.sim ด้วยนะคะ**