ซือฝุ ปล่อยข้าไปเถอะ

“อ๊ากกก ซือฝุ” เสียงร้องโหยหวนของนางดังลั่นลานเขา
เมื่อกระบี่หยุดลงด้านข้างแท่นนั่งกระทะหัน
ตุ้บ ! ร่างของนางก็ตกลงมานอนแผ่ราบตะแคงอยู่กับพื้นทั้งทีมือยังจับกระบี่ไว้อยู่ข้างหนึ่ง “โอ้ย ! ซูด เจ็บ.. เจ็บๆ” เสียงร้องจากความเจ็บที่ร่างกระแทกลงไม่เบาลูบสีข้างตน
นางค่อย ๆ คลานตัวขึ้นมาจากพื้นเงยมองผู้เป็นอาจารย์ดวงตาตัดพ้อ หากร่างของผู้เป็นอาจารย์ไม่ได้มองนางเพียงนิด สายตาเรียบนิ่งดุจสายน้ำไม่ไหวติงวางอยู่ที่ตัวหมากบนกระดาน
นางวางคางบนแท่นนั่งห่างจากตัวเขาไม่มากนัก นิ้วมือเล็กเขี่ยชายผ้าเขาน้อยๆ “ซือฝุ” น้ำเสียงมีความอออดอ้อนอยู่ในที“ให้ข้าทำอย่างอื่นเถอะ ฝึกเช่นนี้อีกกี่ปีข้าคงจะต้องเฉาตายแน่ ๆ”
นางคร้านจะฝึกขี่กระบี่นี่อีก

"ท่านบอกข้าว่าห้ามรัก ข้าจึงไม่รัก แล้วเหตุใดยามนี้จึงต้องการมันเล่า" นางสบสายตาที่เงียบงันของเขา รอยยิ้มหยันบนริมฝีปากบาง
"เวลานี้ข้ากับศิษย์พี่" มี่ป๋ายกำลังจะเอ่ยต่อทว่าชายเสื้อที่ยกขึ้นของมือใหญ่กวาดผ่านใบหน้ามนเล็กของนาง
ร่างของมี่ป๋ายล้มพับบนอ้อมแขนของเขา
ดวงตาดุจถ่านไหม้มองใบหน้าผู้เป็นศิษย์ แววตาซ่อนเร้นเจือปน "ข้าบอกเจ้าห้ามรัก หากข้าเองกลับไม่อาจตัดวาง"
เขาคล้ายหวนนึกถึงเรื่องราวในฤดูใบไม้ผลิอันได้พานพบนาง