เล่ห์รักรัญจวนใจ

เมื่อโคแก่ต้องมาเจอกับหญ้าอ่อนแสนพยศที่เคี้ยวยากเคี้ยวเย็น
กว่าจะตะล่อมให้แม่เจ้าประคุณยอมสยบให้แก่เขาได้
หนุ่มใหญ่ก็เกือบจะต้องเป็นฝ่ายยอมศิโรราบให้แก่เธอเสียเอง

....................................................
หิรัญญิการ์ขยับเข้าไปนั่งที่ริมเตียงด้านหนึ่งใกล้ร่างสูงใหญ่กำลังจะใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ เช็ดไปตามใบหน้าของเขาก็ต้องชะงักเมื่อคิดถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของชายหนุ่ม
‘ฟังนะญิการ์ ผู้ชายน่ะพอเหล้าเข้าปากมันก็ไม่รู้หรอกว่าอะไรถูกอะไรผิด เพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบเธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว’
“เฮ้ย! แล้วถ้าตาลุงนี่ขาดสติขึ้นมา แล้วเราจะทำยังไง” หิรัญญิการ์ลุกพรวดทันที ผ้าขนหนูในมือถูกยกขึ้นเช็ดหน้าตัวเองเสียอย่างนั้นเมื่อรู้สึกว่ามันร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
“ฮื้อ...ร้อน...” เสียงครางฮึดฮัดของภมรดังขึ้น ทำให้หิรัญญิการ์ต้องชะโงกหน้าไปมองเขาเล็กน้อย
“เอาวะ นิดเดียวเองคงไม่ทันจะขาดสติหรอก”
หญิงสาวปลอบใจตัวเองแล้วก็กลับไปนั่งลงข้างๆ เขาใหม่ ก่อนจะนำผ้าขนหนูไปชุบน้ำอีกครั้งแล้วมาเช็ดเบาๆ ไปตามใบหน้าของเขาอย่างเงอะๆ งะๆ ปากก็บ่นไปด้วย
“ตัวเองดื่มไม่เป็นก็ยังอยากจะดื่มอีก แค่ดื่มไปแก้วสองแก้วทำอย่างกับว่าดื่มไปเป็นขวดๆ แล้วสุดท้ายก็มาเป็นภาระของคนอื่นเขา”
หิรัญญิการ์ไม่รู้หรอกว่าคนที่เธอกล่าวหาว่าดื่มเหล้าไม่เป็นนั้นที่แท้แล้วเขาก็เป็นพวกคอทองแดงคนหนึ่งเหมือนกัน เขาอาจจะไม่เคยดื่มให้เธอเห็นจนทำให้หญิงสาวคิดว่าเขาเป็นพวกคออ่อน แต่จริงๆ แล้วเขาเลือกโอกาสที่จะดื่มต่างหาก ถ้าเทียบกันแล้วพวกเพื่อนๆ ของเธอนั้นเรียกได้ว่ากระดูกคนละเบอร์กับเขาเลยทีเดียว