วันที่รักลวง

"เพราะอะไรคะ ถ้าคุณไม่ได้รักชา แล้วมาแต่งงานกับชาทำไม?" ณิชาภัทรฝืนเข้มแข็งมองเขาอย่างต้องการคำตอบ แม้น้ำตาจะไหลพรากไม่ยอมหยุดทำให้ดวงตาเธอพร่าเลือนไปหมดก็ตาม ผิดหวังอย่างที่สุดที่ผู้ชายที่เธอรักเหยียบย่ำเธออย่างร้ายกาจถึงเพียงนี้
"เพราะผมเกลียดพ่อของคุณ" น่านนทีเค้นเสียงย้ำชัดทุกคำ ความชิงชังในดวงตาเขาหยั่งรากฝังลึกไปถึงหัวใจณิชาภัทร
"ที่ผ่านมา...ทุกอย่างระหว่างเรามันเป็นแค่แผนของคุณเท่านั้นเหรอคะ คุณไม่เคยรักชาเลยสักนิดเหรอคะน่าน"
"อยากให้ผมรักคุณงั้นเหรอ" น่านนทีเลิกคิ้วริมฝีปากเหยียดยิ้ม ชี้นิ้วลงบนพื้น "งั้นก็ขอร้องผมสิ คุกเข่ากราบกรานผม ถ้าทำได้ ผมจะยอมพิจารณาช่วยสงเคราะห์เป็นผัวให้คุณสมใจสักยกสองยกก็ได้"
ณิชาภัทรหน้าชาดิกไปทั้งแถบ แววตาโศกเศร้าไหวระริก เพิ่งรู้ซึ้งแก่ใจก็ตอนนี้ว่าทำไมน่านนทีจึงโน้มน้าวให้เธอไปพูดขอหุ้นในส่วนของเธอกับพ่อ แถมยังจัดงานแต่งที่เรียบง่าย แทบไม่มีพิธีการ เหมือนนัดสังสรรค์ทานข้าวในหมู่เครือญาติสนิทเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ถึงอยากหลอกตัวเอง แต่ความจริงที่ตีแสกหน้าก็ทำให้เธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้
หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น แม้ร่างอ้อนแอ้นยามนี้จะอ่อนแอยืนไม่มั่นคงเอาเสียเลย หยิบแฟ้มข้อตกลงการหย่าและใบหย่าขึ้นมาเซ็นอย่างไม่ลังเล ถึงจะเจ็บปวดเจียนตาย แต่นี่คือศักดิ์ศรีสุดท้ายที่ยังเหลืออยู่ของเธอ ที่สำคัญเธอยอมให้เขาทำร้ายตัวเองจนทำให้พ่อแม่เป็นทุกข์ไม่ได้เด็ดขาด
"ชารักคุณนะคะน่าน"
น่านนทีหรี่ตามองหญิงสาวที่ฝืนยิ้มได้น่าเกลียดกว่าตอนร้องไห้เสียอีก ความสงสัยถูกแทนที่ด้วยความเกลียดชัง ไม่รู้ทำไมหัวใจเขาถึงได้เต้นผิดจังหวะ รู้สึกใจคอไม่ดีอย่างหาคำอธิบายไม่ได้
"แต่ขอโทษนะคะ เราคงต้องจบกันเพียงเท่านี้"