ซ่อมรักซอย4

“อะ...อ้ายเมฆ”
“เออ อ้ายเอง”
ฉิบหายแล้ว!! ตะกี้อ้ายเมฆสิเห็นตอนที่เฮาถีบจักรยานล้มบ่ว่ะ...
กระถินเงยหน้าขึ้นมองดวงตาเบิกโพลงอ้าปากค้างเมื่อสบตากับคนพี่ ในสมองตอนนี้กำลังตีกับตัวเอง ความคิดทันทีที่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ หลุบตาลงภาวนาว่าอย่าให้พี่เมฆเห็นเลย ยิ่งคิดยิ่งอายจนแทบไม่กล้าสู้หน้า
“อ้ายกะว่าผุได๋มานั่งเล่นกลางถนน...กระถินเองเบ๊าะ” (พี่ก็ว่าใครมานั่งเล่นกลางถนน กระถินเองเหรอ)
“แฮร่ ถินบ่ได้นั่งเล่นจักหน่อย หลุมนั่นล่ะมันบ่หลบเอง” (แฮร่ ถินไม่ได้นั่งเล่นสักหน่อย หลุมนั่นแหละมันไม่หลบเอง)
“มาซ่างว่าเนาะ” (ก็ช่างกล้าพูดนะ)
“อ้ายเมฆสิไปไสจ๊ะ” (พี่เมฆจะไปไหนจ๊ะ)
“สิไปซื้อเข่าร้านแม่เจ้าของฮั่นล่ะ...แล้วนี่สิไปไส” (จะไปซื้อข้าวร้านแม่ตัวเองนั่นแหละ...แล้วนี่จะไปไหน)
“ไปอนามัยจ้ะ อีพ่อเพิ่นใช้ให้เอาเข่าไปให้อ้ายอิน” (ไปอนามัยจ้ะ พ่อแกใช้ให้เอาข้าวไปให้พี่อิน)
“สภาพคือหมาถืกรถทับจังซี่สิมีแฮงได๋ถีบรถไป เทิงคนเทิงรถบ่ต่างกันเลย” (สภาพเหมือนหมาถูกรถเหยียบแบบนี้จะมีแรงไหนปั่นรถไป ทั้งคนทั้งรถไม่ต่างกันเลย)
หน้าตากะดีแต่เว่าจาหมาบ่แดก แต่บ่เป็นหยังให้อภัยคนหล่อ กระถินนึกบ่นพี่เมฆในใจ