รักแรกแต่ปางบรรพ์

เจ้านางอมราเสด็จสู่หริวงศ์นครเพื่อเป็นพระมเหสีของพ่อขุนผู้ผ่านเมือง แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้น เมื่อพ่อเจ้าทีฆายุ พ่อเจ้าผู้ครองเมืองธารปุระได้รับข่าว พระองค์ทำการฉุดคร่าเจ้านาง เพื่อหยั่งเชิงศึกกับเมืองที่พระองค์เข้าพระทัยว่าเอาใจออกห่าง ทว่าเจ้านางผู้มีฐานันดรต้องเป็นพระมเหสี แต่ถูกลดชั้นต่ำลงเป็นเพียงสตรีที่ถูกฉุดไปย่ำยีเท่านั้น พระนางมิอาจยินยอมให้โดนทำลายเกียรติของสตรีสูงศักดิ์โดยง่าย จึงหมายมั่นว่าพ่อเจ้าทีฆายุต้องชดใช้ต่อการกระทำของพระองค์
"ข้าจักจำวันนี้จนตายทีฆายุ ข้าจะไม่มีวันลืม" เจ้านางตรัสเรียบเย็นฝืนพระทัยที่เจ็บร้าวยืนหยัด
พ่อเจ้าทีฆายุได้ชมโฉมเต็มพระเนตร วรกายอวบอัดเต็มสาว ฉวีสีน้ำผึ้งงดงามแปลกตา พระหัตถ์เรียวลูบไล้เกศายาวสลวยนุ่มนวล เจ้านางอมราบ่ายเบี่ยงเลี่ยงหลบ ฉวยผืนผ้าปิดบังวรกาย ทีฆายุพ่อเจ้ารั้งพระนางลงมาสู่อ้อมพระกรโอบรัดไว้แนบอุระกระซิบบอกหวานล้ำยิ่งนัก
"ไปเป็นเทวีเมืองธารปุระของพี่มิดีกว่าหรืออมรา"