ใคร่กระหายรัก

หนึ่งชายที่เจ็บปวดกับรัก กับอีกหนึ่งหญิงที่จมปลักกับอดีต ความรักที่บิดเบี้ยวและไม่สมประกอบ(รัก) เริ่มต้นขึ้นเพราะโชคชะตาที่กลั้นแกล้งจนวินาทีสุดท้าย

“เนฟรับโทรศัพท์หน่อย มันดังมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” เตียงยุบตามน้ำหนักของคนตัวสูง มือหนาตบที่แก้มนวลเบาๆ เพื่อเรียกสติคนที่ตื่นสายตะวันส่องก้น หญิงสาวแบมือออกไป
“เอามา”
เขาถอนหายใจยื่นโทรศัพท์ให้เนฟธิส แล้วจึงถือโอกาสนั่งมองเรือนร่างเปลือยเปล่าที่กำลังลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ด้วยสภาพง่วงงุนเป็นอาหารตา มือหนามือเริ่มขยับไปไล้ข้อเท้าเล็กที่มีรอยสักที่เขามอบให้เธอ เลียริมฝีปากก่อนจะจุมพิตข้อเท้านั้น หญิงสาวสะดุ้งมือจิกผมของเขารุนแรง ตากลมดุมองหน้าคมคายนิ่ง หน้าเล็กยื่นออกไปใกล้เขาก่อนจะกัดที่คอนั้นทีหนึ่งเหมือนยังเอาคืนไม่หมด
เขายิ้มมือตบที่หลังเล็กเหมือนยอมแพ้ขอให้เธอปล่อย ตอนนี้ตัวของเขามีแต่รอยฟันไม่ต่างจากตัวของเธอแล้ว ช่างเป็นภาพลักษณ์ที่โรคจิตเสียจริง มือลูบรอยกัดที่ลำคอ ยังมีความรู้สึกเจ็บระคายเล็กน้อย ส่วนคนที่กัดลูเซียสขยับลุกขึ้นยืน มือคว้าเสื้อคลุมแต่ก่อนจะได้จากไปไหนก็ผลักจนเขาล้ม ปลายเท้าเหยียบบนโคนขาแข็งแรงจนเขาหรี่ตาลง
“อย่าให้จับได้ว่าคุณไปทำเรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงคนอื่น”
โห... ผู้หญิงคนนี้แสดงออกตรงเหมือนไม้บรรทัดไม่มีผิด พุ่งตรงเข้าใส่ราวกับลูกกระสุนปืน
“แล้วคุณจะทำยังไงถ้าผมทำจริงๆ” ปลายเท้าเลื่อนลงต่ำ มันเกือบจะถึงจุดสำคัญของเขาแล้วถ้าเขาไม่คว้าข้อเท้าแข็งแรงน่ารักนั้นไว้... อันตราย
“จะทำให้ร้องจนเสียงหลงไปเลย” มือประคองข้อเท้านั้นมาจูบนุ่มนวล เหลือบตามองสูงเพื่อสบตากลมของเนฟธิส
“อันนั้นขอเถอะ ผมอยากได้จนตัวสั่น