พิศวาสรักในรอยเลือด

“ลัลจำเป็นต้องไป”เสียงหวานเริ่มจะสั่นเล็กน้อย
“งั้นก็แล้วแต่เธอ”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามมาติดๆก่อนจะถูกอ้อมแขนเล็กๆสวมกอดเข้าจากทางด้านหลัง
“ลัล ฮึก ไม่ได้อยากไป แต่…แต่ลัลขัดคำสั่งคุณพ่อไม่ได้ ฮือ”ใบหน้าหวานแนบอยู่กับแผ่นหลังแกร่งของผมหยดน้ำตาไหลออกมาจนเสื้อผมเปียกชุ่มไปหมด
ผมถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจแต่ผมก็เข้าใจว่าลัลลาลำบากใจแค่ไหนทั้งชีวิตของยัยนี่เอาแต่ใส่ใจความรู้สึกของคนรอบข้างจนลืมใส่ใจความรู้สึกของตัวเองหรือบางทีอาจจะเป็นผมเองที่ไม่ยอมทำอะไรให้มันชัดเจนสักที...
"ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป..."
"..."
"พี่ปกป้องเธอได้นะลัลลา"ผมหันหน้ากลับมาพูดกับร่างบางที่ยังคงสะอึกสะอื้นอยู่น้ำเสียงของผมเต็มไปด้วยความจริงจังเพราะผมพูดมันออกมาจากใจจริงๆ