ร่วมเรียงเคียงรัก

เพราะเหตุการณ์ร้ายแรงที่สุดในชีวิตทำให้เธอต้องมาอยู่ในครอบครัวของเขา แม่กับน้องชายเขาก็เอ็นดูเธออยู่มาก แต่ณภพกลับทำให้กรแก้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ แต่ ‘ภาระ’ จะแปรเปลี่ยนเป็น ‘พารัก’ หรือไม่นั้น วันเวลาดีๆ และอุปสรรคร้ายๆ ที่เผชิญร่วมกัน นั่นคงเป็นตัวแปรให้ผู้ชาย ดุ ขรึม อ่อนลงให้กับผู้หญิงอาภัพอย่างเธอบ้าง

+++
“พี่ขอโทษ...พี่ไม่น่าดุแก้ว”
แรงสะท้อนส่งถึงกายของเขาพร้อมเสียงสะอื้นฮัก เหมือนกับครั้งที่เธอร้องไห้ในอ้อมกอดเขาเพราะฝันร้าย
ใช่สิ...ฝันร้าย แสดงว่าถึงตอนนี้แล้วกรแก้วยังคงฝันร้ายอยู่ ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกสงสารคนในอ้อมแขนเพิ่มมากขึ้น
“แก้ว พี่ภพไม่ดุแล้ว ไม่ร้องนะครับ”
แรงดึงที่อกเสื้อเพิ่มมากขึ้น หญิงสาวสะอื้นดังกว่าเดิม โดยไม่รู้ตัวชายหนุ่มก้มลงจรดริมฝีปากกับเรือนผมนุ่มหมายจะกดลงไปเพียงเบาๆ ให้เธอรู้สึกว่าเขากำลังขอโทษ แต่เพียงแค่สัมผัสโดนผมนุ่ม ณภพไม่อาจหักห้ามใจให้จูบแค่แผ่วเบาได้ เขากดจูบหนักๆ จนกรแก้วชะงัก ตัวแข็งเกร็ง
เขาดันร่างหญิงสาวออกเมื่อถอนปากจากเรือนผมนั้นได้ สบตากับแววตาตื่น และเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา ช่างเป็นภาพที่บั่นทอนใจเขาเสียนัก
ณภพโน้มตัวไปจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากโหนกนูนนั้นอย่างอดใจไม่อยู่
“พี่ภพ...”
เสียงคล้ายละเมอเตือนสติดังมาจากคนในอ้อมแขน ชายหนุ่มรู้สึกตัว ละจากหน้าผากนุ่มเนียนมาสบตาตื่นๆ และสับสนนั้นอย่างเก้อๆ
“ใครบอกว่าไม่มีใครช่วยเราฮึ !”