เสน่หามายาตะวัน

“อีเลียน?” หญิงสาวรับไปเปิดดูก็เห็นเป็นแหวนเพชรรูปหัวใจ ส่องแสงประกายเจิดจ้าที่ผ่านการเจียระไนมาเป็นอย่างดี โซลกำกล่องไว้แน่นมือสั่นระริก ก้มหน้ามองชายหนุ่มหยาดน้ำตาเริ่มมาออที่ขอบตาด้วยความตื้นตันใจ “โซลเป็นของผมตลอดไปนะ เป็นภรรยาของผู้ชายธรรมดาอย่างผมได้ไหมครับ” อีเลียนเอ่ยถามพร้อมทั้งรอฟังโซลตอบอย่างใจจดใจจ่อ ในขณะที่โซลนิ่งเงียบไปนานจนอีเลียนเริ่มใจเสีย
“ผมรู้ว่าโซลจำอะไรไม่ได้ อาจจะเร็วเกินไปที่ให้โซลตัดสินใจทั้งๆ ที่ยังจำอะไรไม่ได้ แต่ผมอยากมีครอบครัว ผมรักโซล รักมาก อยากให้พวกเรามีครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน เริ่มต้นเดินไปข้างหน้าด้วยกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ทุกข์หรือสุข ผมก็อยากให้โซลกับผมเดินเคียงคู่กันไปในถนนแห่งชีวิตสายนี้ได้ไหมครับ” อีเลียนเอ่ยอย่างอ่อนโยน คว้ามือของหญิงสาวมาลูบไล้ใบหน้าคมสันไปมา สายตาทอดมองอย่างเว้าวอนขอความรักความเมตตา
“อีเลียนคะ” โซลทรุดตัวลงไปคุกเข่าข้างหน้าของชายหนุ่ม ยื่นกล่องกลับไปให้อีเลียน ชายหนุ่มรับกลับไปหน้าเศร้า ก่อนที่โซลจะเชยคางของเขาให้มองหน้าของเธออีกครั้งแล้วส่งยิ้มหวานให้
“สวมแหวนสิคะ เป็นผู้หญิงใส่เองไม่ได้หรอกค่ะ ผู้ชายต้องเป็นคนสวมให้”
“โซล!” อีเลียนรีบคว้ามือเรียวขึ้นมาสวมแหวนให้ที่นิ้วนางแล้วตวัดร่างบางเข้ามากอดแนบอก ชายหนุ่มยิ้มอย่างดีใจความเบิกบานที่ลึกเข้าไปภายในเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ