What? รักมากมายนายมุ้งมิ้ง

“แล้วสองรู้มั้ย ยูมันไม่เคยดูแลผู้หญิงคนไหนดีเท่ากับสองแล้วนะ” อย่างน้อยเขาก็ต้องดูแลแม่กับพี่สาวเขาอยู่แล้วอย่าๆ อย่าคิดมากเป็นสอง
“ยกเว้นพี่กับแม่นะ เราอยู่ในกรณีพิเศษ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่เข้าใจผิดแล้วคือสองน่ะ...”
“พูดมากจริง” เสียงเข้มๆหน้าประตูดังขึ้นทำให้ร่างกายฉันมีปฏิกิริยาทันที ร่างกายแข็งทื่อด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะโผล่มา แล้วนี่มันครั้งเท่าไหร่ที่เขาว่าฉันแบบนี้คำพูดที่เขาเคยว่าฉันแต่ละครั้งมันสะสมมากขึ้นจนฉันปักใจเชื่อไปแล้วว่าเขาโกรธเกลียดฉันแต่สิ่งที่มักจะสวนทางกับคำพูดของเขาคือการกระทำ ใช่เขาทำทุกอย่างที่สวนทางกับคำพูดของเขาแล้วแบบนี้ฉันควรจะยังอยู่ใกล้ๆเขาอีกเหรอ
“สองหิวน้ำ” เห็นไหมเขามักจะทำทุกอย่างสวนทางกับคำพูด จนบางครั้งฉันก็แอบคิดว่าเขาเป็นโรคประสาทอะไรทำนองนั้น
ฉันถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินไปเทน้ำใส่แก้วก่อนจะเดินแล้วเอาไปยื่นให้เขาแต่พอเขารับแก้วน้ำไปปละฉันจะเดินกลับเขาก็ดึงมือฉันไว้จังหวะที่หันกลับไปหาเขาในหน้าขาวใสของเขาก็ก้มลงมาต่ำจนชิดกับใบหน้าฉันน้ำถูกส่งมาจากปากกของเขาเข้าสู่ปากของฉันอย่างเลี่ยงไม่ได้เขาถอยหน้าออกห่างมองหน้าฉันที่สำลักน้ำเอาเป็นเอาตายแต่เขาแค่หัวเราะเบาๆก่อนจะกดจูบที่ริมฝีปากฉันเบาๆแล้วเดินออกไป
เมื่อกี้เขาจูบฉันเหรอ เขาทำมันทำไมสนุกมากนักหรือไงที่ทำแบบนี้กับฉันน่ะ
“รู้มั้ย จูบเมื่อกี้คืออะไร?” น้ำเสียงที่ติดแววขัดเขินของพี่ฮานะทำเอาฉันสะดุ้งเมื่อลืมไปว่าพี่เขาก็ยังอยู่ในห้องครัวด้วย งั้นแสดงว่าพี่เขาเห็นน่ะสิ โอ๊ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะแค่พี่ไม่อยู่ฉันก็โดนเพื่อนประสาทเสียของพี่ชายขโมยจูบไปเหรอ
“ฉันเท่ากับเธอ ยังไงล่ะ”
“ฉันเท่ากับเธอเหรอ?”