หลวงพระบาง...ทางรัก ( Luang Pra Bang @ Love )

ภูเพชรอยู่ตรงนั้น ใต้กิ่งก้านของจำปาลาว บนขั้นบันไดโค้งสุดท้ายซึ่งเมื่อเขาไต่ขึ้นมาอีกขั้น ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวเขาก็มาหยุดอยู่เบื้องหน้าเธอ ...หญิงสาวแทบจะยิ้มทั้งน้ำตา เธอคงไม่รู้ตัวหรอกว่าสีหน้าของเธอบ่งบอกชัดเจนถึงความดีใจ ซาบซึ้งใจเมื่อได้เห็นภูเพชรปรากฏตัวพร้อมร่มคันใหญ่สีน้ำเงินเข้ม

มนธิดาแทบอยากจะร้องตะโกนออกไปดัง ๆ ว่า "ฉันอยู่ตรงนี้" เสียด้วยซ้ำ เมื่อตอนเธอเห็นเท้าเปล่าเปลือยของเขากับรองเท้าแตะแบบคีบย่ำลงบนพื้นแฉะ ๆ จนชายกางเกงของเขาเปียกชุ่ม ซึ่งเวลานั้นเขายังมองไม่เห็นเธอแต่เขาสายตาของเขาที่กวาดตาไปรอบ ๆ ราวจะควานหาของมีค่าบางอย่างให้พบนั้นช่างสามารถทำให้หัวใจของมนธิดาเต็มตื้นเสียเหลือเกิน

เธอขยับตัวเข้าไปนั่งคุกเข่าอยู่ใกล้บานหน้าต่างริมสุด ส่วนเขายืนกางร่มอยู่ด้านนอก ท่ามกลางสายฝนจั่ก ๆ ที่ยังไม่ยอมสงบลงง่าย ๆ แม้เธอจะฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ทว่า ใบหน้าของภูเพชรนั้นไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย ...

เขาโกรธ !