สาวมะนาวหวาน

ปากพูดจ๋อยๆ แต่กิริยาเขยิบเข้ามาใกล้ทุกขณะ ทำให้เมทินีเริ่มขมวดคิ้ว หากนิสัยไม่ชอบทำให้เพื่อนเสียความรู้สึก ซึ่งน่าจะนับเนื่องมาจาก เธอกลัวจะเสียเพื่อน เพราะชีวิตเธอก็แทบไม่มีใครแล้ว แม้แต่พ่อ ทำให้เมทินีทำได้แค่ นั่งห่อไหล่เล็กน้อย เพราะเพื่อนกำลังทำตาซุกซน มองเสื้อยืดสีขาว ที่เธอใส่นอน
“โนบรารึเปล่า? ไม่เห็นมี.....เลย”
“ใส่สิ ใส่แบบเบบี้ดอล”
“รัดเหรอ? ใครๆ เค้าว่า พู่ไม่มีหน้าอก จริงรึเปล่า?”
“บ้า เป็นผู้หญิง ไม่มีได้ไง”
“อ้าว ก็แบบ สาวหล่อไง พู่น่ะ หล่อกว่าผู้ชายบางคนซะอีก ท่าเดิน แม๊นแมน ไวน์ชอบดูมากเลย นังกระเต็น ที่มันชอบพู่น่ะ มันเที่ยวเม้าท์ว่า พู่กับมัน เคยมีอะไรๆ กัน จริงรึปล่าว?”
เมทินีหันมามองด้วยสีหน้าบางอย่าง อย่างที่ประดาสาวๆ ในมหา ลัย มักกริ๊ด เมื่อสาวหล่อคนนี้ ทำสีหน้าแบบนี้
“ชอบเป็นบ้า ไอ้สีหน้าแบบ โดมผู้จองหองแบบนี้น่ะ มันเร้าใจเป็นบ้า”