เพลิงเเค้นเมียหลวง

"หนูจัน นี่มันหมายความว่ายังไง! คุณจะแต่งงานกับมันได้ยังไงในเมื่อคุณเป็นเมียผม!"
เสียงตะโกนของอดัมดังก้องกังวานกลางงานแต่งงานของจันทร์เจ้ากับทิโมธี คนในงานที่ไม่มีใครนอกจากพวกลูกน้องของทิโมธีกับญาติฝังจันทร์เจ้าที่มีไม่กี่คนได้หันมามองเขา
แต่แล้วเขาก็เหลือบเห็นตะวันฉายที่ดูสภาพคงจะอาละวาดมาก่อนแล้ว ดูจากใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาและตัวทรุดลงพื้นอย่างนั้น จนถึงตอนนี้เขาเข้าใจดีแล้วล่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาคาใจมันให้คำตอบเขาหมดแล้ว เรื่องทั้งหมดจันทร์เจ้ากับทิโมธีวางแผนอย่างดีเพื่อแก้แค้นเขา!
แต่จันทร์เจ้าลงทุนทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ ถึงขนาดยอมแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเลยเหรอ แต่...เขาจะแน่ใจได้ยังไงว่าทั้งสองไม่ได้รักกัน!
"ถ้าฉันจำไม่ผิดเราสองคนหย่ากันเกือบหนึ่งปีแล้วนะคะคุณอดัม" จันทร์เจ้าพูดเสียงหยัน
เธอรอวันนี้มานานแล้ววันที่ชายชั่วกับหญิงเลวได้รับความเจ็บปวดอย่างสาสมกับสิ่งที่ทำ เธอต้องนอนฝันร้ายและฝืนทำดีกับพวกที่ฆ่าลูกในท้องของเธออย่างอดกลั้น
"หมายความว่ายังไงหนูจัน คุณโกรธอะไรผม! ผมยินดีจะแก้ตัว..บอกผมมา ผมยอมแล้ว อย่าทำอย่างนี้เลยนะ"
ตอนนี้เขารู้สึกกลัวเหลือเกินหัวใจของเขาเหมือนมีเข็มนับพันนับหมื่นมาทิ่มแทงจนรู้สึกปวดหนึบไปหมด น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆ ไหลออกมาอย่างสุดแสนจะเจ็บปวด ถ้าความรักมันเจ็บปวดขนาดนี้ทำไมเขาจะยังรักอีกนะ ถึงเวลาที่เขาจะทำใจได้สักทีว่าความรักของจันทร์เจ้าที่มีไว้ให้เขาได้หมดลงไปจากใจเธอแล้ว และเหตุการณ์วันนี้มันก็บอกได้เป็นอย่างดี จันทร์เจ้าหมดรัก แถมยังแค้นฝังหุ่นเขา เกลียดเขายิ่งกว่าอะไรในโลก…
"คุณคิดว่าเรื่องที่ผ่านมาฉันจะยกโทษให้พวกคุณจริงๆ อย่างนั้นเหรอ ง่ายไปหรือเปล่าเอ๋ย…ไม่ว่าจะเป็นคุณ หรือซันนี่น้องสาวของหนูจัน”
ตะวันฉายคิดว่าตัวเองพลาดอย่างมหันต์ที่ไปเชื่อคำพูดของพี่สาวต่างแม่ให้กลับมาเมืองไทย ที่แท้ทุกคนหลอกเธอ นางจันทร์เจ้าไม่เคยให้อภัยเธอเลยสักนิด และที่ร้ายกว่านั้นมันวางแผนกับทิโมธีให้เธอมายืนอยู่ที่นี่ มายืนดูฉากรักของมันทั้งสอง มาดูให้เห็นกับตาว่าเธอโง่มากแค่ไหนที่หลงเชื่อคำพูดของผู้ชายใจร้ายที่หลอกเธออย่างเลือดเย็น หลอกให้รักอย่างหมดใจและค่อยๆ เชือดเธอช้าๆ จนมีแผลใหญ่เหวอะหวะ
วันนี้เธอได้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดแล้ว นังจันทร์เจ้าคงรู้สึกแบบนี้สินะ ตอนที่มันได้รับรู้ว่าสามีตัวเองกำลังมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น สามีที่ดีแสนดีจู่ๆ มาหักหลังกันอย่างเลือดเย็น มันเอาคืนเธออย่างเจ็บแสบจริงๆ ตอนนี้เธอเจ็บปวดเจียนจะตายอยู่แล้ว!
ตะวันฉายค่อยๆ เงยหน้ามองหน้าทิโมธีด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังเพื่อหนีออกจากงานแต่งบ้าบอนี้สักที แต่ก้าวไม่ทันไรตำรวจห้านายที่มาจากไหนก็ไม่รู้ เข้ามารวบตัวเธอไว้ซะก่อน
"ปล่อยฉันนะพวกคุณมาจับฉันทำไมไม่ทราบ!"
"ทางเราได้รับแจ้งมาว่าคุณคือคนที่ขับรถชนคุณจันทร์เจ้า"
"พ่อช่วยซันนี่ด้วย ซันนี่ไม่อยากเข้าคุกค่ะพ่อ...ฮือๆ" ตะวันฉายหันไปขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นพ่อ
"หนูจันใจเย็นๆ ก่อนนะลูกยังไงซันนี่ก็เป็นน้องของหนูนะ" อานนท์ที่เพิ่งหาเสียงของตัวเองเจอรีบหันมาพูดกับลูกสาว
"คุณพ่อคะ คุณพ่อคงจะแปลกใจว่าทำไมหนูไม่ไปหาคุณพ่อเลยตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา
"หนูหมายความว่ายังไง…”
"ก็หมายความว่าหนูไม่สามารถทนมองคนที่ช่วยเหลือนังสารเลวที่ฆ่าลูกของหนูได้ยังไงละคะ แค่มองหน้าอดัมคนเดียว หนูก็เอียนจนแทบจะอ้วกแล้ว”
"พ่อจำเป็นนะหนูจัน ยังไงนั่นก็ลูกสาวพ่ออีกคน ซันนี่เป็นน้องสาวของเรานะ" คำว่าลูกสาวที่ออกมาจากปากของบิดาบังเกิดเกล้าทำให้จันทร์เจ้าเจ็บปวดเหลือคณา
"น้องสาวเหรอคะ...น้องสาวที่แย่งผัวพี่สาวและตั้งใจจะฆ่าพี่สาวพร้อมลูกในท้องอย่างนั้นเหรอคะ...แต่ยังไงหนูจันก็เข้าใจค่ะว่าผู้หญิงคนนี้" จันทร์เจ้าชี้หน้าของตะวันฉายแล้วพูดต่อ "เป็นคนที่พ่อกับอดัมรักแล้วก็ห่วงแหน ไม่ว่าจะทำผิดยังไงก็ยอมรับได้เสมอ และจะปกป้องอย่างดีที่สุดแม้ว่าการกระทำผิดจะร้ายแรงมากแค่ไหน อย่างเช่นฆ่า! หลานกับลูกตัวเองก็ตาม!" เธอเน้นคำว่า ฆ่า! หนักๆ ให้พวกมันรู้ตัวสักทีว่าเรื่องที่พวกมันทำไว้กับเธอมันเกินที่จะให้อภัย!
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะหนูจัน"
"ไม่ใช่ยังไง! ในเมื่อรถที่ซันนี่ชนฉันมันเป็นรถที่คุณซื้ออย่างเต็มใจ ตลกไหมล่ะ…ซื้อรถให้เมียน้อยมาฆ่าลูกของตัวเอง!"
ในตอนท้ายหญิงสาวตะโกนไปสุดเสียง..สิ้นเสียงตะโกนของเธอน้ำตาของเขาก็ไหลทะลักมากกว่าเดิม!