มือปราบไร้เงา เล่ม ๑

เขาเป็นนายตำรวจมือปราบน้ำดี ที่ได้รับมอบหมายจากกองปราบให้มาสืบสาวคดีฆาตกรรม ซึ่งมีปลัด อบต.หนุ่มร้องเรียนไปเพราะไม่ได้รับความเป็นธรรมจากตำรวจในท้องที่ เรื่องที่เขาสูญเสียพ่อแม่บังเกิดเกล้าไปเนื่องจากถูกกลุ่มอิทธิพลฆ่าตายอย่างอนาถ
แต่เขายังไม่ทันได้สืบสาวราวเรื่องใดๆ ก็ต้องถูกเล่นงานจนตายไปอีกคน แต่ทว่า...เขายังไม่ถึงฆาตจึงทำให้เขาต้องกลายเป็นมือปราบที่ไร้เงาและเคียงคู่ช่วยเหลือปลัดหนุ่มซึ่งกลายมาเป็นเพื่อนรักกันในที่สุด และสุดท้าย...มือปราบไร้เงา จะเป็นเช่นไรต่อไป เขาจะสามารถสืบคดีที่ได้รับมอบหมายมาสำเร็จหรือไม่ และเขาจะกลับมาเป็นมือปราบคนเดิมที่ไม่ไร้เงาได้หรือไม่
แฟนพันธุ์แท้ต้องไม่พลาดติดตาม...ผลงานของสิงขร ซึ่งเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่นำมาเสนอ รับรองว่า บู๊แปลกแหวกแนว สนุกสนาน เข้มข้น มันส์ครบทุกรส อย่างแน่นอน
ตัวอย่างบางตอน
สัญชาติญาณการป้องกันตัวเกิดขึ้นทันที ปลัดโสรจกระชากปืนพกสั้นขนาด.38 ลำกล้องสามนิ้ว ขึ้นมาถือกระชับด้วยสองมือจี้ปากกระบอกปืนไปที่หน้าผากหนุ่มคนนั้น พร้อมสำทับเสียงกร้าว...
“ขืนขยับ ยิงมึงทันที”
เจ้าหนุ่มผู้ไม่ได้รับเชิญขยับเพียงนิดมีหวังหน้าผากกระจุยแน่ เพราะระยะห่างกันแค่ไม่ถึงวา แขกหนุ่มหน้าทะเล้นกลับบอกเสียงเป็นปกติ...
“ใจเย็นๆครับปลัดโสรจ ผมมาดีไม่ได้มาร้าย”
“ก็คุณเป็นใครล่ะ มาอยู่บ้านผมทำไม บอกก่อนถ้าคุณจับปืนเมื่อไหร่ ผมยิงทันที”
“ผมไม่ขยับแน่ครับ ใจเย็นๆนะปลัดโสรจ”
หนุ่มแปลกหน้าร่างใหญ่บอกตะกุกตะกัก มองไปที่ปืนสลับใบหน้าของปลัดโสรจ
ปลัด อบต.หัวคิ้วขมวดมุ่นออกคำสั่งเสียงกร้าว...
“ชูมือขึ้น”
แขกแปลกหน้าชูมือทันทีทันใด พร้อมทั้งตำหนิเสียงแปร่งหู...
“ปลัดโสรจ ไม่มีบ้านไหนเมืองไหนที่เค้าต้อนรับแขกให้ชูมือแบบนี้นะ”
โสรจออกคำสั่งอีก...
“นอนคว่ำหน้าลง”
“ระวังปืนลั่นนะปลัด”
บอกแล้วปฏิบัติตามด้วยสีหน้าท่าทางเป็นปกติ ตรงข้ามกับปลัดหนุ่มซึ่งทั้งเคร่งเครียดเอาจริงเอาจัง และสีหน้าท่าทางเอาเป็นเอาตาย เนื่องจากพ่อกับแม่โดนฆ่าเมื่อไม่นานมานี้ทำให้ขวัญผวา
ในนาทีนั้น...ปลัดโสรจทำการปลดอาวุธแขกแปลกหน้าโดย สมิธ 9 มม.หลุดติดมือปลัดโสรจขึ้นมา ปลัดหนุ่มเก็บปืนตนเองไว้เสียที่ซองพกบั้นเอว แล้วกระชากลูกเลื่อนปืนของแขกแปลกหน้าเพื่อป้อนกระสุนเข้ารังเพลิงจ่อปากกระบอกปืนใส่ศีรษะแขกแปลกหน้าพร้อมกำชับเสียงกระหึ่ม...
“ลุกขึ้น แกเป็นมือปืนที่ไอ้พวกนั้นส่งมาเก็บฉันใช่มั้ย”
“รู้ได้ไงว่าผมเป็นมือปืน”ร่างนั้นย้อนถาม
“ก็นี่ไง”
“อ๋อ...เพราะผมมีปืนพกติดตัว ปลัดก็เลยเข้าใจว่าผมเป็นมือปืน เฮ้อ...ไม่น่าเล้ยที่ต้องมาตายง่ายๆ ตื้นๆ เอาละๆก่อนตายผมขอให้ดูจดหมายฉบับนี้หน่อย”
ปลัดโสรจก้มลงหยิบจดหมายจากมือคนแปลกหน้า โดยที่ตาจ้องฝ่ายตรงข้ามอยู่เขม็งเกลียวทีเดียว เล็งปืนสั่นระริกใส่ร่างนั้นเขม็งเช่นเดิม
“เอ๊ะ แกเอาจดหมายของฉันฉบับนี้มาจากไหน”
“ก็ส่งไปที่ไหนล่ะ”
“กองปราบ”
“นั่นแหละ...”
“หา นี่หมายความว่าไอ้สัตว์เดรัจฉานพวกนั้น ซื้อจดหมายของฉันจากกองปราบใช่มั้ย แบบนี้ตำรวจหน่วยนี้ก็พึ่งพาไม่ได้อีกตามเคยเหมือนตำรวจภูธรท้องที่เห็นแก่เงินไม่ยอมปฏิบัติหน้าที่ กองปรายเฮงซวย”
โสรจเกรี้ยวกราดอย่างมีอารมณ์
“ปลัดโสรจหัดมองโลกในแง่ดีซะมั่งซี”
“ไม่โว้ย โลกนี้มันมีแต่คนเหี้ยๆทั้งนั้น มองแม่งแบบนี้แหละ แกถอยไปทางโน้น”
“ถอยก็ถอย”
ขยับในทันทีแต่สายตาก็ยังจับจ้องปืนในมือปลัดหนุ่มเพราะชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าลูกปืนจะพ่นเข้าใส่วินาทีใด เพราะดูๆแล้วเป็นพวกพูดไม่รู้เรื่องแน่
“ใครใช้ให้แกมาฆ่าฉัน”
สั่นหัว“ไม่มีใครใช้”
“โกหก มันเป็นใคร ไม่บอกแกตาย”
“งั้นบอกก็ได้”
ผลัวะ
“โอ๊ย”
ปลัดโสรจหลุดปากพร้อมปืนหลุดมือและเซหลุนๆเมื่อหนุ่มแปลกหน้าดีดตีนซ้ายรวดเร็วแทบมองไม่เห็นเข้าตรงบริเวณข้อศอกที่ถือปืน
ปลัดหนุ่มใช่ว่าจะเป็นหมู รีบตั้งตัวทันควันและเห็นแล้วว่าศัตรูตระหวัดตีนซ้ายเข้าพับล่าง เพื่อโค่นให้ล้ม
เพี้ยะ
ตีนข้างนั้นของหนุ่มแปลกหน้าสัมผัสหัวเข่าปลัดโสรจเข้าเต็มรักเสียงดังถนัดถนี่ หน้าตาเหยเก ปวดหนึบตรงหน้าแข้ง
“โอย...ยกเข่าขึ้นกันก็ไม่บอก หน้าแข้งผมหักแล้วมั้งนี่”
“แกตายแน่ ไอ้สัตว์นรก”
ปลัดโสรจสืบเท้าเข้าหาทิ้งหมัดซ้ายเข้ากระโดงคางสุดแรงเกิด
บึก
“อั๊ก”
เจ้าหนุ่มแปลกหน้าก้นกระแทกพื้นทันที หลุดปากเสียงดังแปลกๆ
นับว่าหมัดปลัดหนุ่มหนักไม่ใช่เล่น จึงสืบเท้าเข้าหารวดเร็ว ง้างเท้าขวาเต็มเหยียด ที่หมายคือก้านคอคนแปลกหน้า
วืด
กลับสัมผัสอากาศดื้อๆเพราะแขกหนุ่มหลบได้ทัน
แล้วแขกหนุ่มก็ผงกศีรษะลุกรวดเร็ว คว้าแข้งซ้ายของ ป.โสรจซึ่งหมุนคว้างอยู่ไว้ได้ถนัดถนี่
อึก
ร่างของปลัดหนุ่มล้มก้นกระแทกพื้น หนุ่มแปลกหน้าไม่ยอมให้นาทีทองผ่านไปพุ่งเข้าตะครุบ
ปลัดโสรจสวนด้วยหมัดขวาทั้งๆที่นอนหงายอยู่
ผลัวะ
ถากซอกคอหนุ่มแปลกหน้าจนแดงเถือกเห็นได้ชัด
โครม...โครม...โครม
ทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอุตลุด กลิ้งลงพื้นหน้าบ้านพักจนฝุ่นคลุ้งบริเวณนั้นชนเก้าอี้พับตัวนั้นกระเด็นไปไกล ชนกระถางดอกเฟื่องฟ้า กระถางกุหลาบล้มแตกระเนระนาด ทั้งคู่ไม่มีใครยอมอยู่ล่างเด็ดขาดเพราะจะเสียเปรียบอย่างแรงทันที
โชคเข้าข้างเจ้าหนุ่มแปลกหน้าจนได้ เมื่อทั้งคู่กอดกันกลิ้งไปเจอ สมิธ 9 มม.ของตนเองที่ตกอยู่จึงคว้าหมับทะลึ่งลุกขึ้นทันที โดยไม่ฟังเสียงใดๆทั้งสิ้น
“หยุดนะ ไม่งั้นขมองเละ”
ปลัดโสรจจำต้องแน่นิ่งนอนหงายอยู่กับพื้นหน้าตาเนื้อตัวมอมแมมด้วยฝุ่นดินเช่นเดียวกับเจ้าหนุ่มแปลกหน้าอยู่ในชุดหนุมานคลุกฝุ่น
เจ้าถิ่นกัดกรามกรอดๆ“ทีของแกแล้วยิงเลยซิวะ ไอ้พวกเดรัจฉานกวนเมืองหนักแผ่นดินคนอย่างฉันไม่กลัวตาย”
เปรี้ยง
เสียงมฤตยูคำรามก้อง ร่างที่นอนคลุกฝุ่นอยู่สะดุ้งเฮือกตาเหลือกลาน