รักเย็นชานายอันตราย

ซัน นายน้อยจอมเย็นชา โมโหร้าย มีอดีตฝังใจ หนุ่มนักธุรกิจไฟแรงพันล้าน ประสบความสำเร็จทั้งๆ ที่เพิ่งมีอายุได้เพียง 25 ปี
"พวกผู้หญิงก็ร่านเหมือนกันหมด"

ลูกน้ำ สาวใสวัยทีน อายุ 21 ปี นักศึกษาสาขาการบัญชีปี 4 โสดสนิท ลูกกำพร้า หาเลี้ยงตัวเอง
"น่ะนายทำแบบนี้เค้าเรียกว่า อึก.... ขะข่มขืน ได้ยินมั้ย!! ฮืออๆๆ"
.......

บางส่วนบางตอน (1)

เอี๊ยดดดดดดด กึก
"ปล่อยฉันนะไอ้บ้า" ผมดึงกระชากยัยตัวแสบออกมาจากรถ เธอใช้จังหวะที่ผมเผลอ ผลักผมจนเกือบล้มและกำลังจะวิ่งหนี
“ยัยเตี้ยเอ๊ย!”
ผมรีบก้าวไปคว้าตัวเธอไว้แล้วจับยกขึ้นพาดไหล่อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปที่คอนโด โดยไม่สนใจสายตาหมู่มวลผีเสื้อราตรีที่เพิ่งกลับเข้ามาและกำลังจ้องมองอย่างสนใจ บอดีการ์ดผมกดลิฟต์ไว้รออยู่แล้ว
"ใครมองก้นยัยนี่ กูจะยิงทิ้งให้หมด!!" บอดีการ์ดก้มหน้าอัตโนมัติ
...
ผมแบกยัยตัวแสบตรงไปที่ห้องนอนและทิ้งเธอลงที่เตียงอย่างแรง
ปั่ก โอ๊ย !
ผมยืนถอดเสื้อกับกางเกงออกอย่างใจเย็น กัดกรามจ้องมองคนที่นอนแหมะอยู่บนเตียงด้วยความโมโห กระโปรงถูกรั้นขึ้นมาจนเห็นอะไรต่อมิอะไร ตอนนี้ร่างกายผมเปลือยเปล่า เหลือแต่คนตรงหน้า ต้องจัดการจะได้ไม่น้อยหน้า
ฉันตกใจตาเบิกกว้าง ไอ้บ้ามันกำลังแก้ผ้าไม่อายฉันเลย แล้วนั่น กรี๊ด!!!! ลูกชายมันชูโด่หันมามองฉัน… ฉันรีบใช้มือดันยกพยุงตัวเองขึ้นจากเตียง แต่ช้าไป…
“จะหนีไปไหน! อยากมากไม่ใช่เหรอ ฉันจะช่วย”
….

บางส่วนบางตอน (2)

ตอนนี้ใจฉันมันแตกสลายไปพร้อมๆ กับบทเริงรักหักสวาทของสองคนนั้น พวกเขาได้เข้ามาเหยียบย่ำก้อนเนื้อสีแดงที่มีความรู้สึกของฉันจนไม่เหลือชิ้นดี …ดวงตาฉันเริ่มร้อนผ่าวมีน้ำใสๆ คลอออกมา ฉันทนไม่ไหวแล้ว ค่ะใครก็ได้ช่วยเอาฉันออกไปจากตรงนี้ที…
…
เพล้งงงง! เสียงถ้วยข้าวต้มร้อนๆ หล่นกระทบพื้นแตก น้ำข้าวต้มกระเซ็นกระจายไปทั่ว รวมทั้งกระเด็นใส่เจ้าของที่ใส่ใจปรุงมันเมื่อเช้า
“บ้า ชิบ!” ผมหันไปตามเสียง แล้วก็เห็นยัยนั่นยืนมองเราอยู่
“ว้าย! ใครคะซัน” เอมมี่ ดูท่าจะตกใจไม่น้อยไปกว่าผม
“เอมมี่ครับ ลงไปรอข้างล่างก่อนนะครับ เดี๋ยวซันตามไป”
“ก็ได้ค่ะ รีบตามเค้าลงไปนะคะ”
ผู้หญิงคนนั้นกำลังเดินตรงมาที่ฉัน ตึกๆ ตึกๆ ฉันจับที่หน้าอกตัวเอง กลัว..กลัวเธอ จะได้ยินเสียงหัวใจที่มันเต้นแรงแทบจะหลุดออกมากองข้างนอก

เธอมองมาที่ฉัน ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วเดินผ่านไป ความสูงของเธอไล่เลี่ยกับฉัน ดวงตากลม จมูกโด่ง ปากเล็กได้รูป ตัวเล็กสมส่วน ผมสไลด์ยาว สวยมากเลยทีเดียว เหมาะสมกันซะจริงๆ
“คราวหน้าระวังหน่อยนะ เธอทำพื้นฉันเป็นรอย”
“..!!!...” เสียงคุ้นหูดังผ่านเข้ามาในโสตประสาทส่วนรับฟังของฉัน มันบาดลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งหัวใจ เขากำลังควักก้อนเนื้อสีแดงของฉันที่เพิ่งเหยียบย่ำมันไปหมาดๆ เอามันออกมาแล่เป็นชิ้นบางๆ อีกครั้ง แล้วเดินผ่านเลยไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น…
ใจร้าย ใจร้ายที่สุด !
…

บางส่วนบางตอน (3)

ฉันหันหลังกลับไปประจันหน้ากับเขา สายตาที่เขามองฉันมันช่างเย็นชาอะไรแบบนั้น ไม่ทันที่เราจะพูดอะไรกัน เสียงมือถือฉันก็ดังขึ้น ฉันชั่งใจยังไม่รับ เพราะเขาเล่นยืนจ้องหน้าฉันอยู่แบบนี้
“รับสิ” เขาพูดขึ้นมาสั้นๆ ไม่แสดงสีหน้าอะไร
“เอ่อ…” ฉันเดินเลี่ยงออกไปเพื่อจะคุยที่อื่น
“ไม่ต้อง ยืนคุยตรงนี้” เขาพูดน้ำเสียงไร้ซึ่งอารมณ์
ฉันกรอกตาบนอย่างเหนื่อยหน่าย ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งเขาด้วยนะ แล้วทำไหม? ก็ต้องทำอยู่ดี ฉันยังไม่พร้อมที่จะมาสู้รบปรบมือกับตานี่ตอนนี้
“ฮัลโหลค่ะ” เขาแย่งมือถือจากฉันเพื่อเปิดเสียงฟังด้วย ไม่มีมารยาท!
“น้องน้ำเหรอครับ พี่อัลเบิร์ตนะครับ” ฉันตกใจไม่น้อยโทรมาได้ถูกจังหวะมาก ซาตานร้ายเริ่มขมวดคิ้วเป็นปม
“วันพรุ่งนี้ ว่างไหมครับ พี่อยากนัดคุยหน่อยครับ”
“อ่ะ เอ่อ วะ…ตู้ด ๆๆๆ” เขากดตัดสายพี่อัลเบิร์ดของฉ้าน งานและเงินกำลังจะหลุดลอยไป เขาทำบ้าอะไร
อัลเบิร์ตโทรเข้ามาอีกรอบ ซันถอนหายใจอย่างแรงและกดตัดอีกรอบ
“นี่ มันจะมากไปแล้วนะ เอามือถือฉันคืนมาเดี๋ยวนี้!” ฉันเขย่งตัวแย่งมือถือจากคนตัวสูง ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าก็ดังเข้ามาอีกอย่างไม่ยอมแพ้
อย่านะ อย่ารับ อย๊าาาาาาา…….แต่สุดท้ายก็...
“อย่ามายุ่งกับของของกู ถ้าไม่อยากตาย!!!”
หึ "ของ" ยังงั้นเหรอ?
จบกันงานและเงิน ฉันหายใจฟุดฟิดเข้าออกอย่างแรงเหมือนกระทิงที่พร้อมจะดับเครื่องชน
“หรือจะลอง?” เขามองมาและพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ผิดจากเมื่อกี้
ฉันพ่นหายใจออกมาอย่างแรง กำกำปั้นไว้แน่น จ้องเขม็ง แล้วเดินตรงไปประจันหน้าเขาระยะประชิด
“ไม่ลองโว้ย!!”
…

บางส่วนบางตอน (4)

นายน้อยผงกหัวให้สัญญาณก่อนที่กระสุนปืนแบบเก็บเสียงจะยิงเข้าที่ขาของไอ้หมอนั่นอย่างแม่นยำ จนมันเสียหลักล้มลงปล่อยตัวคุณน้ำออกมา มันคงไม่รู้ตัวว่าในขณะที่มันอวดเก่งอยู่นั้น ได้มีลำแสงสีแดงเล็งจ่อที่หัวของมันอยู่ จริงๆ มันไม่ได้พลาดเป้า แต่เมื่อไหร่ที่นายน้อยบอกว่าต้องการทรมานเหยื่อ พวกผมต้องเก็บมันไว้เป็นๆ ให้นายน้อยจัดการ
พวกนักเลงปลายแถวอีกสามคนตกใจที่เพื่อนถูกยิง เริ่มทำตัวเลิ่กลักอยู่ไม่สุข หันหลังชนกันและเล็งกระบอกปืนมายังพวกผมที่ยืนล้อมวงมันอยู่ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีทางสู้
คุณน้ำวิ่งร้องไห้เข้ามากอดนายน้อยทันที เธอคงตกใจมาก
"ชู่วว ไม่ร้องคนดี..." นายน้อยกอดเธอไว้แนบอกและพูดปลอบประโลมคนตัวสั่นในอ้อมแขน
"ไม่เป็นไรนะครับ หลับตานะคนดี" ภาพที่ผมเห็น นายน้อยเลื่อนวงแขนอีกข้างขึ้นมาโอบที่หัวคุณน้ำใช้ฝ่ามือปิดใบหูอีกข้าง และกดลงเบาๆ แนบอก มืออีกข้างที่ถือปืนพกกระบอกสีทองจนแสงตกกระทบดวงตา ยกขึ้นหันปลายปืนเล็งไปทางไอ้หมอนั่นที่ตอนนี้นั่งร้องขอชีวิตอยู่
"ยะ อย่าา ยอมแล้ว ไว้ชีวิตผมด้วย"
"ชู่ว์... ปลอดภัยแล้ว ...” นายน้อยไม่ได้สนใจคำพูดร้องขอชีวิตที่เปล่งออกมาจากปากไอ้หมอนั่นเลย แต่ตรงกันข้ามกลับเฝ้าพูดปลอบประโลมผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมแขนและกดจูบลงที่หัวเธอเบาๆ