เจิ้งฝูสื่อ จอมนางตำหนักเย็น

พิชชาพร ประสบอุบัติเหตุจนวิญญาณระเหเร่ร่อนมาเข้าร่างของ เสวี่ยไฉเหริน สนมยศต่ำที่ถูกประหารด้วยการพระราชทานแพรขาวสามศอก และฟื้นขึ้นมาจากความตาย จึงได้รับชื่อใหม่เป็น เจิ้งฝูสื่อ
นางอยู่ในร่างใหม่อย่างงงงวย ใช้ชีวิตต่อไปอย่างงุนงง ท่ามกลางสายตาเกลียดชัง หญิงสาวลดทอนความน่ากลัวของตำหนักเย็นในตำนานด้วยการปฏิรูปตำหนักเย็นให้กลายเป็นบ้านพักตากอากาศ มีงานอดิเรกคือการหลอกใช้ขันทีประจำพระองค์ชงชา ถางหญ้า ปลูกผัก ทั้งยังหักกิ่งท้อไล่ฟาดองครักษ์ที่เข้ามากวนใจนางแก้เบื่อไปวันๆ
แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงนั่นคือ นางไม่รู้ว่า หยางจินหลงฮ่องเต้ มักปลอมตัวเป็นองครักษ์มาสังเกตพฤติกรรมของนางอยู่บ่อยครั้ง! เพราะเหตุใดกันเล่า นางก็ใคร่รู้ยิ่งนัก...
“โอ๊ย โอ๊ย! เจ้า! เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงตีข้า!” เขากระโดดหลบเจ้ากิ่งไม้ขนาดเล็กกิ่งนั้น เพราะมันสร้างความเจ็บปวดแก่เขาอย่างมหาศาล!
“ทำไม! ทำไมข้าจะลงโทษเจ้าไม่ได้ เจ้าผีบ้า! เจ้ากล้าหยามเกียรติข้า! ในเมื่อเจ้าไม่เกรงอาญาจากฝ่าบาท ข้าก็จะลงโทษเจ้าเอง! เจ้าผียโสโอหัง!” นางวิ่งไล่องครักษ์ไปรอบตำหนักอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์
“เจ้าเป็นเพียงสนม แต่กลับกล้าทำร้ายข้า แม้แต่มารดาของข้ายังมิเคยลงมือทำโทษ เจ้าช่างกล้ายิ่งนัก!” หลังจากวิ่งนำมาพอสมควรเขาจึงหันกลับไประบายโทสะบางส่วนใส่นางอย่างโกรธแค้น แต่ทำอะไรนางมิได้
“ก็เพราะเจ้าไม่เคยถูกทำโทษอย่างไรเล่า ถึงมิเกรงกลัวอาญาและเคารพกฎของฝ่ายใน ข้าจะตีเจ้าแทนบรรพบุรุษของเจ้าเอง ดีกว่าในภายภาคหน้าที่เจ้าโดนประหารเพราะความยโสของตนเอง!”
“ข้าสำนึกแล้ว อย่าตีข้าอีกเลย หากผู้ใดผ่านมาเห็นจักคิดว่าข้าและท่านกำลังเย้าหยอกกันเยี่ยงคนรัก” เขาข่มกลั้นอาการเจ็บก้นไว้อย่างมิดชิดพร้อมกับยั่วยวนนางกลับคืน ส่วนเจิ้งฝูสื่อก็ทิ้งไม้ลงเช่นกัน ไม่ใช่ตกหลุมพรางของเขา แต่นางเหนื่อยหอบสุดจะบรรยายได้เป็นภาษามนุษย์แล้วเช่นกัน
“ถ้าเจ้าสำนึกจริงอย่างปากว่า ก็ไปหาอุปกรณ์ถางหญ้าพรวนดินมาให้ข้าในวันพรุ่งนี้ หากมิทำตาม ข้าจะถวายฎีกาว่าเจ้าล่วงเกินข้าจนเสียนวล หึ! ต่อให้มีสิบหัวก็มิพอประหารแน่นอน”