ลวงรักสิเน่หา : รักฤๅเสน่หา 4

คนเรามักโทษโชคชะตาและวาสนา โดยไม่หยุดนึกคิดว่า ตัวเราเองสามารถนำพาชีวิตให้ไปยังทิศทางที่ต้องการได้ แต่ก็ต้องคำนึงไว้ว่า ไม่ควรทำสิ่งที่ผิดบาปจนไม่สามารถแก้ไขได้...

วัชรินทร์ ดิเรกนุสรณ์ หรือ อาร์ต ชายหนุ่มลูกเสี้ยวบุตรชายคนโตของรวิสรากับวสวัสดิ์ ทายาทแห่งฉายฉาน ผู้เติบโตขึ้นสู่การเป็นเสี่ยใหญ่ของตระกูล เขาควบคุมอำนาจงานบริหารโรงแรมที่สืบทอดจากบิดา และยังเปิดคาสิโนใต้ดินบังหน้าด้วยผับชั้นหรูในโรงแรมไว้เป็นธุรกิจของตนเอง จนได้ฉายาว่า พญาเหยี่ยว

เขาไม่เคยปล่อยเหยื่อให้จากไป หากเหยื่อนั้นถูกใจจนต้องการครอบครอง และถึงเหยื่อจะเป็นสมบัติถูกหมายไว้ให้ใครเขาก็ไม่สน...

เจนนิสา บราวน์ หรือ เจนิส หญิงสาวแสนบอบบางราวตุ๊กตากระเบื้อง เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวสงบสุข ยินยอมตามคำบิดาอยู่เสมอจนเหมือนไร้จิตใจ แต่ลึกๆ เธอกลับรักพี่ชายแสนดีในวัยเยาว์เหลือเกิน...

………………

“ไอ้รันอยู่ไหนล่ะ!?” เสียงห้าวถามอย่างหงุดหงิด หัวคิ้วเข้มขมวดแน่น ดวงตาหรี่ลงมองคนตัวเล็กที่ยืนตีสีหน้าหม่นเศร้านิ่ง “ทำไม! พากันขึ้นมาแล้วคิดว่าฉันจะไม่ตามมาดูหรือไง!”
วัชรินทร์มองดูหญิงสาวส่ายหน้าจนเส้นผมที่ปล่อยไว้พลิ้วไหว หากเขาก็เดินผ่านหน้าเธอไปเปิดประตูห้องเสื้อผ้าขนาดเล็กกว่าห้องของเขา และเลยไปยังห้องน้ำด้านใน หากก็ไม่พบใครภายในห้องชมพูนี้นอกจากเธอ จึงหันกลับออกมาหาร่างบางที่ยืนเม้มปากกำมือไว้ตรงหน้าขาแน่น
“ทำไมพี่อาร์ตไม่เคยเชื่อใจหนูเลย” เสียงสั่นเครือตัดพ้อถามไถ่ก่อนเธอจะต้องปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเมื่อเขาเอื้อมมือมาบีบต้นแขนเธอ
“ต้องให้ฉันเชื่อใจเธอกับไอ้รันที่พากันขึ้นห้องมาสองคนเนี่ยนะ!” เขาเอ่ยเสียงต่ำ
ก้มหน้าสบตาสีอำพันที่วับวาวด้วยน้ำตาที่จวนจะไหลริน จนเขาใจกระตุก
“คิดว่ามีฉันเป็นผัวแล้วยังจะระริกระรี้กับคู่หมั้นออกหน้าออกตาได้ก็ไม่น่าเชื่อใจแล้วไหม คุณหนูเจนิส!”
“พี่อาร์ต!” เธอตะโกนเรียกเขาอย่างเหลืออด และไม่อาจหาคำใดมาต่อว่าได้ ด้วยไม่เคยคิดว่าเขาจะพูดจาเช่นนี้
“ถ้าเธอคิดว่า พี่ผิดนักก็เดินออกไปจากฉายฉานแล้วอย่ากลับมา” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนลงด้วยโทสะหากต้องควบคุมไว้ เพื่อไม่ให้เธอเตลิดไปกว่าเดิม หากพอมือใหญ่ปล่อยต้นแขนเรียวออกอย่างแรงเธอก็ทรุดลงไปกับพื้น จนเขาก็ตกใจหากระงับอาการจะเข้าไปช่วยพยุงไว้
“อึก...พี่เคยใจดีกับหนูมากๆ ทำไมตั้งแต่เราพบกันอีกครั้ง พี่ใจร้ายกับหนูนักคะ อึก...พี่อาร์ตที่แสนดีของหนูหายไปไหน อึก...ทำไมพี่อาร์ตกลายเป็นคนใจร้ายแบบนี้ ทำไมชอบทำร้ายความรู้สึกหนูแบบนี้...” เธอเอ่ยเสียงเครือขยับกายออกห่างจากคนตัวสูงใหญ่ที่ยืนหายใจแรงด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ

หญิงสาวร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่มุมห้องสะอื้นปานจะขาดใจ ทำให้วัชรินทร์ได้แต่ยืนเท้าเอวแหงนหน้ามองเพดาน และปรับลมหายใจให้เบาลง ก่อนจะวาดเท้ายาวในรองเท้าหนังไปในอากาศก่อนจะยืนนิ่งๆ
“หึ...” เขาทำเสียงในลำคอและยกยิ้มหยันไปหา “พี่ชายที่แสนดีมันตายไปพร้อมกับที่เธอรับหมั้นไอ้รันไง”
หญิงสาวสะดุ้งเฮือกกับแจกันที่ถูกเขาปัดลงกับพื้น และแตกกระจายจนมีเศษกระเบื้องเล็กๆ มาโดนผิวเธอบริเวณข้อเท้าและหลังเท้า จนเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ด้วยผิวเธอบอบบางและเป็นรอยช้ำง่าย
“ถ้าไม่ออกไปจากคฤหาสน์ฉายฉานตอนนี้ ก็อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอไประริกระรี้กับไอ้รันหรือผู้ชายคนไหนอีก เจนิส...” เสียงห้าวที่กดต่ำกว่าปกติทำให้หญิงสาวกอดเข่าแน่นขึ้น และก้มหน้าลงไม่สบตากับเขา จนเขาทำได้แต่หัวเราะในลำคอ และเดินออกจากห้องทันที ทิ้งให้คนตัวเล็กร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องสีชมพู...