ธุรกิจร้าย ภารกิจรัก (ซีรีส์ มาดามที่รัก เรื่องที่ 2)

ความรักไม่เคยทำร้ายใคร มีแต่คนเรายึดติดกับความรู้สึกนั้นๆ จนกล่าวอ้างว่า ความรักทำให้เจ็บปวดและเรียกร้องอยากได้อยากมีความรักจากผู้อื่นจนอาจหลงลืมว่า ถ้าเราไม่รักตนเองและมีสติในการใช้ชีวิต เราก็ไม่อาจจะมองเห็นความรักดีๆ ที่มีค่าได้ ความรักไม่จำเป็นต้องบอกกัน เพียงแสดงออกต่อกันด้วยดีก็เพียงพอแล้ว หากปากบอกรักแต่การกระทำสวนทาง ความรักก็เป็นเพียงลมปากเท่านั้นเอง

.......................................


“กุมภาคุณแต่งงานกับผมได้แล้วใช่ไหม เบลล่า” คำถามของเขาทำให้ร่างบางที่กำลังจัดการชุดว่ายน้ำของเธอกับเด็กน้อยลงถุงซักของโรงแรมหยุดนิ่งและหันมาหามองอย่างสงสัย
“ทำไมต้องเจาะจงว่ากุมภาคะ วาเลนไทน์เลยน่ะรึ?” เสียงใสถามอย่างงุนงงไม่ต่างจากสีหน้าแววตา มือเรียวพับปากถุงและวางลงบนชั้นข้างอ่างล้างหินอ่อนทันที “เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่ค่ะ ว่าฉันยังไม่แต่งงานตอนนี้”
“อีกสองเดือนครบห้าปี...กุมภาผมข้ามไปให้อีกเดือนด้วย ยังไม่แต่งอีกเหรอ” เขาถามเสียงเรียบหากมีกระแสไม่พอใจ สบตาสีน้ำตาลที่สั่นไหวขึ้นมานิ่ง จนใจเขาก็กระตุกหากเพียงครู่เธอก็เม้มริมฝีปากและสบตาเขาก่อนหันหน้าไปจัดการเสื้อผ้าที่จะส่งซักต่อโดยไม่เอ่ยสิ่งใด
“เบลล่า...”
วิคเตอร์เรียกเมียตัวน้อยที่ทำท่าทางไม่สนใจในตัวเขาอีก เธอหันไปสนใจพับผ้าใส่แล้วลงถุงแยกประเภทอย่างรู้การเรือนและเรียบร้อย ไม่ปริปากกับเขาที่ยังยืนอยู่ไม่ห่าง จนเขาได้แต่กัดริมฝีปากล่างก่อนจะขบกรามแน่นและคลายออกเมื่อความอดทนใกล้หมด
“คุณจะเมินผมเพราะสัญญาบ้าบอนั้นเนี่ยนะ?! ทั้งที่เรานอนด้วยกันและดูแลกันมาจนถึงขนาดนี้” เสียงห้าวตะคอกจนเธอสะดุ้ง มือเรียวหยุดกึกก่อนจะวางถุงใส่ผ้าลง หันมาสบตากับเขานิ่ง
“คุณก็คิดถึงแต่ตัวเองตลอดเลย ไม่เคยมองอะไรนอกจากสิ่งที่ตัวเองต้องการ ต้องได้ ต้องเป็นตามใจคุณ! ฉันบอกคุณว่าฉันยังไม่แต่ง ฉันยอมอยู่กับคุณแบบนี้ ใส่แหวนประจำตระกูลคุณอยู่ ฉันไม่อยากอยู่กับคุณหรือไงคะ?! แล้วเห็นฉันหนีคุณไปไหนไหมคะ?!” เสียงเธอสั่นพร่าตะคอกออกไปบ้าง หากก็ไม่ยอมให้เขาเอื้อมมือมาแตะตัว เธอสะบัดแขนปัดมือเขาออกไป ดวงหน้าเนียนแดงก่ำด้วยโทสะพอๆ กับดวงตาที่เอ่อคลอด้วยน้ำตามากมายหากก็พยายามจะไม่ให้ไหลลงมา
“สัญญานั้นมีส่วนที่ฉันยังไม่แต่งกับคุณ แต่ตัวคุณเองคือประเด็นที่ฉันไม่พร้อมจะแต่งงานด้วยที่สุดวิคเตอร์! คุณใจร้อนเสมอในเรื่องส่วนตัวที่เกี่ยวกับคุณ มองแต่มุมตัวเอง เอาแต่ดุคนอื่น วู่วามไม่สนใจสิ่งรอบด้าน ขนาดลูกสาวตัวเองคุณยังไม่ค่อยใส่ใจแกเลย เวลาที่เราเจอกันคุณก็อยากนอนกับฉันอย่างเดียว แล้วตอนนี้พอรู้เรื่องสัญญาหมั้นคุณก็มาพาลใส่ฉันอีก” พูดไปน้ำตาก็ไหลออกมาจนต้องรีบยกมือปาดออกไป ความรู้สึกที่กดไว้ได้ระบายออกไปจนหมด เธอก็รู้สึกโล่งใจประหลาด และแปลกใจที่เขาเอาแต่ยืนนิ่งงันฟังเธอตาค้าง ไม่มีโทสะหรืออาการเก็บกดอารมณ์รุนแรงเลย
“พอกันทีเถอะค่ะ! ถ้าให้ฉันปรับตัวคนเดียว ฉันก็ไม่ไหวแล้ว! ห่างกันสักพักแล้วกัน! เผื่อจะได้รู้ว่าเราต้องการกันและกันจริงๆ ไหม?!” เธอสูดลมหายใจแรงยกมือปาดน้ำตาออกไปจนหมด ดวงหน้าเนียนร้อนผ่าวแดงก่ำด้วยอารมณ์โมโหและการร้องไห้ที่เกิดขึ้นจากความเอาแต่ใจและคำพูดของเขา ว่าจบเธอก็รีบเดินออกจากบริเวณนั้นทันที
“เบลล่า! เบลล่า!” เสียงห้าวตะโกนเรียกคนตัวเล็กกว่ามากที่ก้าวเท้าแสนรวดเร็วออกห่างเขาไป...