แผ่นดินผี

ผมกะจะปลูกกระท่อมอยู่ไปก่อน ก่อนจะปลูกบ้านใหญ่ พอดีในถิ่นอำเภอนี้ มีการลักลอบตัดไม้จากป่าบนภูเขา กันอย่างเป็นล่ำเป็นสัน ขนาดข้าราชการป่าไม้อำเภอ ข้าราชการ ตำรวจ ครู... ยังตัดไม้บนภูเขาแปรรูปขายเอง แล้วชาวบ้านจะอยู่เฉยอย่างไร ไม้บนภูเขาอำเภอนี้ที่มีมากที่สุด คือไม้เคี่ยม เป็นไม้เนื้อแข็ง แก่นของมันเวลาตอกตะปู ถ้าไม่ใช้เทียนไขหยอดรูนำร่อง จะตอกตะปู ไม่ลง การตัดไม้ตัดตัดเสร็จก็ทำการแปรรูปกันในป่า แล้วขนแต่ที่แปรรูปออกมาขาย ส่วนที่เป็น “ปีกไม้” ทิ้งไว้ทั่วทั้งป่า
ผมจึงจ้างชาวบ้านในถิ่นให้เก็บปีกไม้ขายให้ผม ผมให้ราคาอันละ ๑๐ บาท แล้วแต่ขนาดสั้น-ยาว ให้กองไว้ริมทางที่รถยนต์เข้าได้ แล้วผมจ้างรถอีแต๋นไปบรรทุกมา ก่อนจะจ้างช่างไม้ให้สร้างเป็นกระท่อม ตามรูปแบบที่ผมกำหนด เป็นกระท่อมปีกไม้หลังเดียว ที่จัดว่าสวยงามในย่าน “บ้านห้วยโหง”
คำว่าห้วยโหง เป็นชื่อหมู่บ้านที่ฟังแล้วเสียว ๆ ผมถามคนแก่ ๆ ถึงชื่อที่มาของหมู่บ้าน เขาเล่าว่าทิศตะวันตกก่อนขึ้นเขามีลำห้วย ที่ภูเขาถูกผ่าออกเป็นช่องให้ถนนผ่าน มีการฆ่ากันตายบ่อย บางทีฆ่ามาจากที่อื่น แล้วก็เอาศพมาทิ้งไว้ที่นั่น จนกลายเป็นชื่อหมู่บ้าน ผมฟังแล้วก็เฉย ๆ เพราะคิดว่า
๑ สวนที่ผมมาอยู่ อยู่ห่างไกลจากที่ตรงนั้นมาตั้งกิโลฯ
๒ พระพะยอม กัลยาโณ เจ้าอาวาสวัดสวนแก้ว เคยตั้งคำถามกับคนที่กลัวผีว่า “ผีมันกินโอวัลติน กินนมได้ไหม”
คนฟังตอบว่า “ไม่ได้กระมังครับ”
พระพะยอมพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นผีจะเอาเรี่ยวแรงจากไหน มาสู้กับเราล่ะ พวกโยม ๆ คิดกลัวกันไปเองมากกว่า”