วสันต์พร่ำรัก

สายฝนถูกหลอกมาขายเป็นของขวัญในกล่องให้พวกคนรวยประมูลเยี่ยงสัตว์ การประมูลจบลงด้วยตัวเลขที่สูงถึงหนึ่งล้านห้าแสนบาท!!
---------------------------
---------------------------
ความจริงฤดูฝนควรเป็นฤดูที่ทำให้สายฝนมีความสุขชุ่มหัวใจทว่าไม่ หล่อนถูกอธิตาทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ แต่หัวใจของหล่อนกลับไม่รักดีดันหลงรักคนที่ไม่มีหัวใจ ฤดูฝนในปียี้จึงมีแต่ความเจ็บปวดทรมานและคราบน้ำตา
---------------------------
---------------------------
“คิดจะอ่อยทั้งไอ้ทศ ไอ้รุตเลยหรือไง?”
“หนู...ไม่เคยคิดแบบนั้น”
“ไม่คิดแต่ทำเลยต่างหาก เฮอะ! หน้าใส ๆ ของหล่อนคงมีไว้หลอกพวกผู้ชายสินะ” อยู่ ๆ อธิตาก็โยนความผิดใส่สายฝนโดยที่หล่อนไม่ได้ทำสิ่งใดทั้งนั้น สายฝนส่ายหน้า ขมวดคิ้ว
“หนูไม่ได้อ่อยใครเลยค่ะ”
“ไม่ได้อ่อยแต่ให้มัน...” ภาพวันที่หมอทศรักษ์หอมพวงมาลับกุหลาบย้อนเข้ามาในหัว อีกทั้งสายตาของสารุตที่มองก็ทำให้อธิตารู้สึกขมุกขมัวในหัวใจ
“อย่าลืมนะสายฝนว่าหล่อนเป็นใคร หล่อนเป็นแค่อีตัวในกล่องที่ฉันประมูลมา”
“หนู..” สายฝนสะอื้นไห้ทุกข์อยู่ในอก รู้ตัวดีว่าตนเองนั่นเป็นใคร มาจากไหน เป็นแค่เพียงนางบำเรอที่ถูกซื้อมา หล่อนจะถูกกระทำย่ำยีอย่างไรก็ได้
“ชีวิตของหล่อนเป็นของฉัน อย่าริอาจคิดตีจากฉันโดยใช้ไอ้ทศหรือไอ้รุตเป็นสะพาน!” อธิตาจิ้มเข้าที่กลางหน้าผากสายฝนแรง ๆ จนหล่อนหงายหลัง
“หนูไม่เคยคิดแบบนั้นกับคุณหมอนะคะ”
“เหอะ! ไม่คิดแต่ทำแล้วน่ะสิ อย่าคิดว่าฉันไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของหล่อนนะ” ในหัวของอธิตามีภาพทับซ้อนเรื่องราวของบงกชขณะที่มองหน้าสายฝน อธิตาสะบัดหน้าแรง ถอนหายใจหนัก จ้องสายฝนจนหล่อนกระถกตัวหนี
“กรี๊ดดด!!” อธิตาจับขาหล่อนลากให้กลับมาที่เดิมกดร่างเล็กลงกับพื้นแข็ง ๆ
“ฉันต้องเตือนความจำว่าหล่อนเป็นเพียงดอกไม้ไร้ค่าที่เมื่อหมดความหอมฉันก็จะทิ้งลงถังขยะ ก็..แค่นั้น”
----------------------------------------------------------------