เพราะรัก...เพียงหนึ่งคำ ขอจารจำตลอดไป

กี่พันปีมาแล้วที่นางหลับไหล นางเพ่งพินิจ

กี่ร้อยปีมาแล้วที่วัดนี้ถูกทิ้งร้าง นางตรองตรึก

กี่สิบปีมาแล้วที่นางลืมตาฟื้นคืน นางครุ่นคิด...แล้วท่านผู้นั่นเล่า อยู่แห่งหนใด

ท่านผู้นั้นเล่ากลับชาติมาเกิดอยู่ยังภพไหน

ท่านผู้นั้นจะยังคงลืมคำมั่นของตัวเองหรือไม่

หยาดน้ำใส ไหลลงแก้มนวลดวงตาหลับพริ้มระลึกถึงความหลัง อีกเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น นางจะได้ออกไปเจอท่านผู้นั้น ท่านเจินอูอันเป็นที่รัก ผู้ที่เธอยอมทิ้งการบำเพ็ญเพียร ยอมทิ้งตบะที่จะยกเธอขึ้นสู่ชั้นเทพนับพันปี เพื่อที่จะได้อยู่ครองรักกันตราบสิ้นอายุไขของคนธรรมดา

หากไม่ใช่เพราะมัน!! นางหญิงคณิกาที่พยายามมาพรากท่านผู้นั้นไปจากนาง...