แค้นรักซาตานทมิฬ

“ฉันไม่มีวันนอนกับคุณเด็ดขาด”
“ไม่นอนวันนี้ วันหน้าคุณก็ต้องตกเป็นของผมอยู่วันยังค่ำ ถ้าไม่นอนด้วยกันแล้วเมื่อไหร่คุณจะท้องผมไม่ใช่ปลากัด คุณก็ไม่ใช่ปลากัด ที่จะได้มองตากันแล้วก็ท้อง” กวินท์พูดจบก็ก้าวเท้าทีละก้าวเข้ามาใกล้
“ไม่! คุณจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่คุณต้องการ” วาจาดุดันมองค้อนเขาตาเขียว
“มาดูกันว่าผมจะได้ในสิ่งที่ผมต้องการหรือเปล่า” มือหนารั้งเอวบางเข้ามาใกล้ตัว
“ปล่อยฉัน!” สาวน้อยดิ้นหนีออกแรงผลักให้เขาออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล
“ไม่ปล่อย”
พะพายมองค้อนเขาตาเขียวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เมื่อมือทั้งสองข้างถูกเขาจับรวบไว้บนอกแกร่ง ถึงมือจะถูกรวบอยู่แต่เท้าเธอยังวางนี่ จึงคิดจะเตะสั่งสอนตรงกล่องดวงใจของเขาอีกครั้งที่บังอาจคิดจะรวบหัวรวบหางเธออยู่ทุกครั้งที่มีโอกาส
“อะๆ ไม่ได้แอ้มผมหรอก” เขาเบี่ยงตัวหลบเท้าเล็กได้ทันก่อนจะมาโดนของรักของหวง พร้อมกับเหวี่ยงตัวเธอลงบนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมทับไว้จนมิดชิด
“คุณกวินท์…ปะ ปล่อย” สาวน้อยหายใจติดขัดเมื่อเขาใช้ริมฝีปากเล็มเลอะซอกคอและติ่งหูของเธอ กลิ่นกายหอมกรุ่นช่างปลุกปั่นอารมณ์ดิบของเขาได้ดียิ่งนัก
“บรรยากาศแบบนี้ไม่ใช่ว่าหากันได้ง่ายๆ นะคุณ ไม่แน่ว่าอาจจะเปิดปุบติดปับเลยก็ได้” เขาพูดประชิดซอกคอของเธอ ร่างน้อยขนลุกซู่ไปทั่วสรรพางค์กาย แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยให้ร่างกายตกเป็นรองความปรารถนาที่กำลังก่อตัวขึ้นอยู่ตอนนี้
“มะ ไม่ ลูกไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาล้อเล่นไม่ใช่เครื่องมือล้างแค้นของใคร ถ้าคุณทำฉันคุณจะไม่มีวันได้เห็นหน้าฉันกับลูกตลอดชีวิต” เธอขู่เพื่อเป็นปราการให้เขาปล่อยและยอมออกไปจากตัวเธอ แต่เธอคิดผิดถนัดเพราะยิ่งเหมือนเอาน้ำมันมาราดกองไฟให้ลุกร้อนแรงยิ่งขึ้น
“แล้วทีพี่ชายคุณล่ะ เห็นลูกเป็นของเล่นหรือยังไงถึงได้ทิ้งลูกกับเมียได้ลงคอ”
“พี่วายุเป็นคนดี ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ” เธอพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“หึ เข้าใจผิดงั้นเหรอ ถ้ามันดีจริงอย่างที่คุณว่า มันไม่มีวันย่ำยีร่างกายและจิตใจของอัญชลีแบบนี้หรอก”
“ถ้าคุณคิดว่าสิ่งที่คุณกล่าวหาพี่วายุเป็นสิ่งไม่ดี แล้วคุณจะย่ำยีฉันทำไม คุณมันก็เลวไม่ต่างไปจากเขาเลยสักนิด” พะพายเถียงทั้งที่อยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ
“ผมไม่เคยพูดว่าผมเป็นคนดี เพราะผมเลวกว่าที่คุณคิดเยอะ” กวินท์สบถเสียงเข้ม แววตาแทบจะลุกเป็นไฟ ดึงเธอเอามาประชิดดกแกร่งดุจมัจจุราชที่พร้อมจะกระชากวิญญาณออกจากร่างของเธอ
“กรี๊ด!”
เมื่อความขาดสติเข้าครอบงำ กวินท์ไม่หลงเหลือความยับยั้งชั่งใจอีกแล้ว เสียงหวานกรีดร้องเมื่อชุดนอนตัวน้อยถูกเขาดึงฉีกขาดจนบาดเนื้อนวลขาวผ่องของเธอเกิดเป็นรอดแดงตามเนื้อตัว
“ยะ อย่า ฉันบอกให้หยุด” เสียงใสร้องห้ามทั้งน้ำตา
“คุณไม่มีสิทธิ์ร้องขอใดๆ ทั้งสิ้น” เขาไม่สนใจอีกแล้ว ว่าเธอจะปฏิเสธเขายังไงในเมื่อเธอเป็นคนทำให้ความอดทนของเขาขาดสะบั้นก็ต้องรับผิดชอบ วันนี้เขาจะแสดงให้เธอได้เห็นว่าคนเลวเขาทำกันยังไง!!