เจ้าสาวอมตะ

ความรัก...
คือการได้พบสบตา จับมือ เอื้อนเอ่ยคำรัก และจุมพิตแสนหวาน
ความรักคือการผูกจิตวิญญาณไว้ด้วยกัน
ลิ้มรสความสุขและทุกข์ของกันและกันไปตลอดชีวิต

แต่สำหรับราชาไลแคน...

ยัยตัวดูดเลือดตัวกลมเหมือนลูกหมาคอร์กี้ท้องแฝดสิบสองเนี่ยนะคือคู่ครองของเขา!
เวรกรรมกระทืบซ้ำด้วยการส่งยัยอ้วนตัวดูดเลือดเข้ามาในดงไลแคนทั้งฝูง
ถ้าเธอตาย เขาก็ตาย!!!

*********************

“มาเถอะยายปลิงดูดเลือด”

ดาเรียสกระชากตัวทารกน้อยจากแขนราชาไลแคนสุดแรง ร่างอวบอ้วนดิ้นกระแด่วติดมือแม่สาวไลแคนสุดโหด ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงสดส่งเสียงกรี๊ดลั่น มือไขว่คว้าหาไลแคนตัวยักษ์องครักษ์ประจำกายของเธอ

“เงียบ! ร้องอย่างกับหมูถูกเชือดไม่อายบ้างรึไง ท่านทำเด็กเสียนิสัยแล้ว” แม่นมตวาดใส่เด็กน้อย แล้วหันไปต่อว่าราชาไลแคน

ราฟาเอลอยากเบือนหน้าหนีจากภาพใบหน้าน้อยๆ อาบน้ำตา แต่เหมือนถูกตราตรึงด้วยน้ำตาหยดเล็กๆ เหล่านั้น รู้สึกหัวใจสลายอย่างบอกไม่ถูก

“แง้ๆๆๆ ราฟฟฟฟฟ”
หนูน้องร้องเรียกราฟาเอลดูน่าสงสารตัวสั่นงันงก พยายามเรียกเขาด้วยเสียงเรียกอ้อแอ้ไม่ชัดเจน กรีดเสียงเรียกเขาเป็นระยะทรมานหัวใจราชาไลแคนยิ่งนัก

“ไม่! เอาเด็กคืนมาดาเรียส”
ราฟาเอลเอื้อมมือหาหนูน้อย แต่ดาเรียสกลับถอยหลังไปสองสามก้าว กระเตงแวมไพร์น้อยเข้าเอว

“ไม่! ท่านนั่นแหละไปได้แล้ว เลี้ยงเด็กไม่ใช่เรื่องง่าย ท่านอยากให้เด็กโตขึ้นมาอ่อนแอป้อแป้เหมือนพวกเด็กมนุษย์ ดูแลตัวเองไม่เป็นอย่างนั้นหรือไง โลกไลแคนมันโหดร้ายแค่ไหนท่านก็รู้ดี อย่าทำตัวเป็นคุณพ่อติดลูกสาวหน่อยเลย”

ดาเรียสจ้องสายใยแห่งคู่ชีวิตระหว่างทั้งสองแล้วส่ายหัวดิก

“ท่านหลงรักยายตัวดูดเลือดได้อย่างไรเนี่ย”