ข้ามฟ้าหิมาลัย

‘ดร.ธรรพ์ ศุภวรรธน์’ อาจารย์คณะวิศวกรรมศาสตร์และผู้ประกาศข่าวชื่อดัง คนที่ถูกสื่อบางคนเรียกว่า ‘เจ้าชายเลือดเย็น’ เหตุเพราะเขาเป็นหนุ่มหล่อสุดฮ็อตที่ทำสาวๆ อกหักมากที่สุด แต่สุดท้ายเขาก็หลุมรักหญิงสาวคนหนึ่งโดยที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครกันแน่

‘โซเนีย รินเซน’ นักศึกษาสาวปริญญาโท คณะไอที เดินทางมาเรียนต่อในไทยหลังจบตรีจากอังกฤษ

ความผูกพันกันแต่หนหลังได้ชักพาให้ทั้งสองหนุ่มสาวมาพบและรักกัน เธอคือสื่อเพื่อนำพาเขากลับไปยังที่เดิม...ที่ดวงจิตของเขายังคงผูกพัน ไม่เพียงเท่านั้นเขายังต้องกลับไปเพื่อปกป้องเธอ...ฟ้าลิขิตมาให้ ‘ธรรพ์’ เท่านั้นที่จะนำพา ‘โซเนีย’ ก้าวผ่านอันตรายทั้งปวง

เขาจึงต้องบินข้ามฟ้าไปตามหาหัวใจ ณ ดินแดนในแถบเทือกเขาหิมาลัย กระทั่งได้รู้ความจริงว่า...สาวคนรักไม่ใช่หญิงสาวสามัญที่เขาเคยรู้จัก แต่กลับกลายเป็น ‘เจ้าหญิงแห่งปาลีเซีย’ ผู้สำเร็จราชการแทนฯ และกำลังตกเป็นเป้าหมายของฝ่ายตรงข้าม!

-----------------------------------------------------------------
“อาจารย์คะ” เสียงใสเริ่มสั่นเพราะไม่คุ้นเคยกับเหตุการณ์ทำนองนี้มาก่อน
โซเนียตัดสินใจผละออกห่างจนเรือโคลงไปมาอย่างน่าตกใจ แต่แขนข้างนั้นก็ไม่ยอมปล่อยอยู่ดี ในขณะที่เธอตัวแข็งเพราะกลัวเรือพลิกคว่ำ
“โซเนีย...อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวเรือคว่ำ”
ในที่สุด หญิงสาวก็ถูกรั้งไปนั่งซุกในอ้อมกอดเขาโดยไม่อาจหลีกเลี่ยง ใจเต้นโครมครามเมื่อต้องอิงแอบกับอกกว้างที่มีเพียงเสื้อยืดบางๆ กั้นอยู่ ซึ่งไม่ได้ช่วยปกปิดความตึงแน่นของกล้ามเนื้อแม้แต่นิดเดียว แขนสองข้างนั้นโอบกอดเธอไว้อย่างแนบแน่น
“ปล่อยได้แล้วค่ะ”
โซเนียเงยหน้าขึ้นบอก เธอมองเห็นเพียงซีกหน้าด้านหนึ่งที่ต้องแสงตะเกียงซึ่งเขาก็ก้มลงมาหาเช่นกัน ในระยะที่ห่างเพียงแค่ไม่เกินหนึ่งคืบ โซเนียจึงต้องรีบเอามือดันหน้าอกแข็งๆ นั้นให้ออกห่างแล้วเอียงหน้าหลบไปทางอื่น ทั้งๆ ที่ความรู้สึกในส่วนลึกได้ร่ำร้องบอกว่าอกอุ่นและอ้อมกอดแข็งแกร่งนี้จะปกป้องคุ้มครองเธอไว้ตลอดไป
“สามอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมคิดถึงคุณ อยากกอดคุณแบบนี้”
ใบหน้าเรียวหันกลับมาหา ชายหนุ่มได้จ้องมองดวงตาที่เป็นประกายสุกใสอีกครั้ง แต่ทว่า...ครั้งนี้เขามองเห็นความประหม่าได้อย่างชัดเจน
“ผมมีเรื่องจะสารภาพ”
“สารภาพ...” โซเนียใจเต้นรัวขึ้นมาอีกแล้ว
“สารภาพบาป”
“อะไรนะ!” ดวงหน้าสวยหวานมีสีหน้าผิดหวังอย่างชัดเจนจนคนที่มองอยู่อมยิ้ม
“ผมอยากกอดคุณ อยากมีเวลาอยู่กับคุณเงียบๆ ตามลำพัง ก็เลยวางแผนพาคุณมาที่นี่”
“อาจารย์!”
“ไม่มีอะไรเป็นเรื่องบังเอิญ มันเป็นแผนการของผมเอง”
โซเนียอ้าปากนิดๆ จ้องมองเขาด้วยความตะลึง กระทั่งริมฝีปากนั้นได้โน้มลงมาแตะที่หน้าผาก หญิงสาวจึงขยับตัวเพื่อเบี่ยงหนีอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่สับสน ลำดับเรื่องราวไม่ถูกอีกต่อไป แต่ดอกเตอร์จอมวางแผนกลับกอดกระชับไว้ไม่ยอมให้ออกห่าง
“อาจารย์ ปล่อยโซเนียค่ะ”
“คุณเสียงดังอีกแล้ว เดี๋ยวหิ่งห้อยตกใจบินหนีหมด”
“ช่างมันเถอะ ไม่อยากดูแล้ว”
“คุณโกรธเหรอที่ผมวางแผนพาคุณมาถึงที่นี่”
“อาจารย์ทำแบบนี้ประจำหรือคะ”
“เอาอีกแล้ว คุณกล่าวหาผมแทบทุกครั้งเลยนะครับ คุณโซเนีย”
ท้องน้ำที่ว่างเปล่าปราศจากผู้คน กับเรือลำน้อยที่ไหวโคลงตามจังหวะกระแสน้ำ ภายใต้หมู่ไม้ที่มีแสงกะพริบพราว หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเอนอิงกับอกกว้างเพราะแข็งขืนต้านทานต่อไปไม่ไหว
“โซเนียคิดว่าอาจารย์อยากจะมาที่นี่เพราะเป็นคนรักธรรมชาติ”
“คุณก็เข้าใจถูกแล้วนี่ครับ ผมรักธรรมชาติ”
“ที่พูดแบบนี้ มีแผนอะไรอีกรึเปล่าคะ” ดวงหน้าเรียวเงยขึ้นมากระซิบถาม
“ไม่มีครับ”
เขาคลายอ้อมแขนออก แล้วประคองใบหน้าที่อยู่ห่างแค่คืบเอาไว้ด้วยความเผลอไผล เขาชอบมองเวลาที่ริมฝีปากอิ่มเอิบนี้ขยับพูด แม้ว่าคำนั้นจะเป็นข้อกล่าวหาก็ตาม
“ไม่นะ...”
เสียงใสขาดหายไปในลำคอ ริมฝีปากคู่สวยถูกทาบทับอย่างนุ่มนวล นิ้วแข็งๆ ที่จับปลายคางเอาไว้ทำให้เธอเบี่ยงหนีไปไหนไม่ได้ เขาประทับริมฝีปากลงมาอย่างแนบแน่นและค่อยๆ บดเบียดหนักหน่วงขึ้นทุกขณะ โดยไม่ได้หยุดใส่ใจว่าร่างในอ้อมแขนไหวสะท้านเพียงใด