ลัดฟ้าดาริอัส

ดาวิด หนุ่มอาหรับรูปงาม นัยน์ตาสีอำพัน จากตระกูลอัลฮาซานแห่งดาริอัส
ผู้มีความจงรักต่อราชวงศ์และแผ่นดินเกิด จึงต้องยอมแบกรับภาระอันสำคัญไว้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง
แต่ในท่ามกลางภาระอันหนักอึ้ง เขากลับได้พบกับหญิงสาวที่เปรียบได้ดั่งดวงดาวนำทางในทะเลทรายอันเวิ้งว้าง
นาเดีย นักแสดงสาวดาวรุ่งจากเมืองไทย ชีวิตต้องพลิกผันไประหกระเหินในแดนทะเลทราย จนได้พบกับ ดาวิด ชายหนุ่มอาหรับเลือดผสมอังกฤษจากตระกูลสูงศักดิ์ ด้วยบุคลิกเด็ดขาด ดูเหมือนจะร้ายพอตัวของเขาทำให้สาวสวยอย่าง นาเดีย รู้สึกทั้งกลัวและไม่ค่อยชอบหน้าเขามากนัก
แต่ถึงจะชอบหรือไม่ชอบเพียงใด ทั้งสองคนก็หนีไม่พ้นโชคชะตาที่ถูกกำหนดมาให้ต้องพบเจอกัน จนเกิดเป็นเรื่องราวความรักและการผจญภัยในแดนทะเลทรายซาฮาร่าอันน่าตื่นเต้นและแสนโรแมนติกระหว่างสองหนุ่มสาว เพื่อเดินทางสู่ดินแดนอันงดงามริมฝั่งทะเลแดง นครเอเดน...แห่งดาริอัส

(ติดตามความหวานโรแมนติกของทั้งคู่ได้ภายในเล่มค่ะ)
------------------------------------------------------------------
“จะไปไหน”
ดาวิดก้าวไวกว่ามายืนดักอยู่หน้าประตู นาเดียเบรกแทบไม่ทันทำให้หน้าเกือบคะมำไปชนกับอกเปลือยของเขา
“คุณจะอาบน้ำไม่ใช่เหรอ”
“พวกทหารอาบกันข้างนอกโน่น คุณอยากไปยืนดูผู้ชายแก้ผ้าอีกสิบกว่าคน แต่ทนดูผมคนเดียวไม่ได้ใช่ไหม”
“ทำไมคุณไม่ไปอาบกับพวกเขาล่ะ” นาเดียอดถามไม่ได้ที่เขาทำตัวเรื่องมาก ต้องหิ้วถังน้ำเข้ามาในนี้
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชิน อีกอย่าง...” ดาวิดพูดแล้วหยุดจ้องหน้าที่ตอนนี้ไม่มีผ้าโพกศีรษะ เขาหรี่ตาลงนิดๆ อย่างประเมิน “คุณเองก็ไม่น่าจะต้องกลัวอะไรนี่”
นาเดียได้ยินแล้วสะบัดหน้าหนีทันที ทำท่าจะเดินกลับไปที่มุมห้องตามเดิม แต่ถูกคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“เมื่อกี้คุณก็เพิ่งจะอยู่กับเจ้าชายมารุฟ แล้วก่อนหน้าจะมีการกบฏ คุณก็คงจะเคยเข้าเฝ้าเจ้าชายมิคาอิลด้วยเหมือนกัน”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ นั่นมันเรื่องส่วนตัวของฉัน”
“มันก็...ไม่เกี่ยวกับผมหรอก ถ้าวันนี้คุณจะไม่มาอยู่ที่นี่...กับผม”
“อย่าคิดอะไรบ้าๆ นะ จะอาบน้ำก็อาบไปสิ ปล่อยได้แล้ว” นาเดียสะบัดแขนแรงๆ จนหลุด แล้วรีบเดินกลับไปที่มุมเดิม
“จะต้องหันหลังทำไม ในเมื่อคุณเองก็เคยเห็น”
นาเดียได้ยินแล้วต้องนับหนึ่งถึงร้อย ก่อนจะค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งโดยหันหลังให้คนที่กำลังอาบน้ำ แต่คำพูดเสียดแทงเมื่อครู่ก็ยังคงอื้ออึงอยู่ในหูจนต้องกัดริมฝีปากด้วยความแค้นใจ
กระทั่งได้ยินเสียงเหมือนมีใครมาตะโกนเรียกที่หน้ากระโจม และคนข้างในก็ตะโกนกลับออกไป จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินไปที่ประตู เหมือนว่าเขาเปิดม่านออกไปและกลับเข้ามาในเวลาไม่นานนัก แล้วทุกอย่างก็เงียบสนิท
นาเดียค่อยๆ หันหน้ากลับมาเพราะคิดว่าน่าจะหาที่เหมาะๆ นอนเสียทีเพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า แต่ปรากฏว่าภาพที่เห็นทำให้แทบไม่อยากนอนอีกเลยทั้งคืน
ดวงตาโตเบิกค้าง เมื่อหันมาเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้สวมใส่อะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียว และกำลังใช้ผ้าผืนเล็กๆ เช็ดเนื้อตัวอยู่อย่างสบายอารมณ์
“กรี๊ด!”
“เฮ้...ร้องทำไม”
เขารีบคว้าเสื้อคลุมตัวนอกของชุดที่เพิ่งถอดออกไปมาพันเอวไว้ แล้วเดินตรงไปหาหญิงสาวอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจะร้องโวยวายขึ้นมาอีก
นาเดียเห็นเขาเดินย่างสามขุมเข้ามาหาจึงตั้งท่าจะร้องอีกครั้ง แต่โดนมือใหญ่ๆ ปิดปากไว้เสียก่อน หญิงสาวยังเบิกตาค้างด้วยความหวาดกลัว ดิ้นรนเพื่อให้หลุดแต่กลับยิ่งถูกกอดรัดแน่นขึ้น
“ร้องทำไม คนอื่นเขาหลับกันหมดแล้ว” เขาก้มลงไปถามจนหน้าเกือบจะชิดกัน “เอาละ ผมจะปล่อยนะ แต่คุณห้ามร้องอีก”
“ไอ้บ้า! ลามก ชอบโชว์”
คนถูกด่าถึงกับอึ้งเพราะฟังออกทุกคำ นึกขอบใจลูกน้องในบริษัทร่วมร้อยคนที่เป็นครูภาษาไทยชั้นเยี่ยมทำให้เขารู้แม้กระทั่งคำแสลงแปลกๆ ด้วยซ้ำไป
“ผมไม่ได้โชว์นะ แต่คุณหันมาดูเอง”
“ใครใช้ให้คุณยืนแก้ผ้ากันเล่า”
“ก็แค่เห็นของผมอีกคน คุณจะต้องเดือดร้อนอะไรนักหนา ตอนที่อยู่กับเจ้าชายมารุฟ ผมไม่เห็นได้ยินเสียงคุณร้องกรี๊ดๆ แบบนี้เลย”
นาเดียได้แต่เม้มปากแน่นเพราะไม่อยากเถียงหรือแก้ตัวอะไรทั้งนั้น เขาอยากเข้าใจยังไงก็เรื่องของเขา