หวามรักใต้อาณัติ

“ไอ้บ้า!” พิมพกานต์ว่ากลับอย่างฉุนๆ
อติชาวางหน้าเรียบเฉย ไม่ถือสาคำต่อว่านั่น ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบๆ “คุณเรียกผมไว้มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”
“นายคุยอะไรกับพี่สะใภ้ฉัน หรือนายมาแอบมองพี่สะใภ้ฉันจนโดนจับได้ เหมือนที่นายแอบมองฉันเมื่อคืน”
อติชาทำหน้าเรียบเฉย
“ไม่ยอมรับหรือไง”
“ผมมองห้องคุณ ไม่ได้มองคุณ”
“เห็นเต็มตายังจะแก้ตัวอีกเหรอ”
“ก็ผมมองห้องคุณจริงๆ แต่เป็นคุณเองนั่นแหละที่เดินออกมาให้ผมเห็นเอง เพราะงั้นผมไม่ผิด แล้วแค่นี้ใช่ไหมครับที่จะคุยกับผม”
พิมพกานต์กำมือแน่น จ้องหน้าบอดี้การ์ดคนใหม่ตาแทบถลนกับคำแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ของอีตาบ้าคนนี้ ไม่รู้ทำไมบิดาถึงได้ไว้เนื้อเชื่อใจเขานัก!
“ฉันจะให้คุณพ่อไล่นายออก” พิมพกานต์ประกาศกร้าว
“ผมทำอะไรผิดเหรอครับ”
“ก็นายแอบดูฉัน แล้วยังมาทำชีกอกับพี่วาริน แค่นี้พอไหม”
“ถ้างั้นก็ตามใจคุณครับ” พูดจบอติชาก็เดินต่อไป แต่ก้าวไปได้สามก้าวก็หันกลับมาหาคุณหนูคนสวย
“นายมองฉันทำไม”
“ผมจะบอกคุณว่าผมไม่ใช่พวกชีกออย่างที่คุณกล่าวหา แล้วผมก็ไม่ชอบยุ่งกับคนมีเจ้าของ แล้วที่คุณเห็นผมยืนคุยกับคุณวาริน ผมก็แค่ยืนคุยเฉยๆ ไม่ได้ทำชีกอใส่อย่างที่คุณคิดเองเออเอง”
“ไม่ทำตอนนี้ก็ใช่ว่าต่อไปจะไม่คิด” พิมพกานต์สวนกลับทันควร
อติชาฟังแล้วก็ยกยิ้มเล็กน้อย “อย่าเอานิสัยเสียๆ จากคนรอบข้างคุณมาตัดสินผม”