กลลวงรักเพลย์บอย

“ระหว่างที่ประสานมือคุณแจวอนไม่ต้องออกแรงดึงมือฉันนะคะ แค่จับไว้เฉยๆ ก็พอ”
“ทำไมล่ะ หรือเธอกลัวว่าจะล้มหน้าคว่ำลงมาทับฉันเหมือนคราวที่แล้ว”
“ก็อะไรทำนองนั้นแหละค่ะ และฉันก็ไม่อยากให้เกิดความผิดพลาดซ้ำอีก”
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว” มือหนาทั้งสองข้างของชายหนุ่มที่นอนคว่ำหน้า ส่งขึ้นมาประสานกับมือเล็กนุ่มของพัชชาวีร์ หญิงสาวจึงออกแรงดึงมือเขาจนใบหน้าและแผงอกสูงลอยขึ้นแล้วดึงค้างไว้นับหนึ่งถึงสิบแล้วผ่อนลง ทำซ้ำอย่างนั้นอยู่หลายรอบ
“นิ่งค้างไว้นะคะ รอบสุดท้ายแล้ว” ครั้นถึงรอบสุดท้ายเธอจึงบอกให้เขารู้ตัวก่อน แต่ไม่คิดว่าการบอกเขามันจะทำให้เธอโดนแกล้งอีก เพราะจู่ๆ เขาก็ออกแรงดึงตั้งมากมายทั้งที่ได้บอกไปแล้วว่าให้จับไว้เฉยๆ
“ว้าย!” หญิงสาวร้องอุทานด้วยความตกใจ ก่อนร่างนิ่มของเธอจะล้มหน้าคว่ำลงไปทับแผ่นหลังกว้างของเขาอีกครั้งหนึ่ง แค่นี้ก็น่าอายพอแล้ว แต่ไม่คิดว่าเขาจะอาจหาญพลิกตัวขึ้นมานอนคร่อมทับเธอไว้ทั้งตัวจนแน่นอึดอัดไปหมด
“เธอทำผิดพลาดอีกแล้วนะพัชชาวีร์” ใบหน้าหล่อคมแฝงความเจ้าเล่ห์ยิ้มกริ่มเหมือนเสือร้าย มือเรียวของเธอที่ยันอกเขาไว้อ่อนนุ่มเหลือเกิน กลิ่นกายอ่อนๆ ก็หอมกรุ่นเขาชักอดใจไม่ไหวอยากจับมาจูบสักร้อยหน และถ้าได้จูบมันคงไม่หยุดแค่มือเท่านั้น กลีบปากรูปกระจับอยู่ห่างกันแค่คืบก็ทำให้ความคิดของเขาเตลิดไปไกล จนอยากจะลิ้มลองว่ารสชาติมันหอมหวานมากเพียงใด
“ปะ...ปล่อยฉันค่ะ คุณแจวอน ฉะ...ฉันอึดอัดหายใจไม่ออก”
“ก็น่าอึดอัดอยู่”
“อะ...ออกไปเดี๋ยวนี้”
พัชชาวีร์อายจนหน้าแดงซ่านไม่กล้าสบตาคู่คมของคนเจ้าเล่ห์ เมื่อความอวบหยุ่นของเธอถูกบดเบียดด้วยกล้ามอกแกร่งอย่างตั้งใจจากคนข้างบน อีกทั้งอะไรบางอย่างในร่างกายเขาก็ดุนดันเบียดเสียดกึ่งกลางตัวเธออยู่อย่างหวิวไหว
“จะให้ปล่อยไปง่ายๆ ได้ไง คนทำผิดพลาดก็ต้องถูกลงโทษ”