หยาดฝนกลางหัวใจ

“ลูกปลาจ๋า ป๋าพร้อมแล้วนะ อยู่ไหนเอ่ย มาให้จับกินซะดีๆ” แม้จะมองเห็นว่าเธอนั่งรออยู่ที่โซฟา แต่เขาก็ต้องส่งเสียงทักทายไปก่อน เพื่อให้เธอรู้ตัวไว้ ว่าถึงเวลาขึ้นเขียงแล้วนะอะไรประมาณนั้น
“จ๋า.. (ลากเสียงยาวมาก)”
“เฮ้ย! ลูกปลา ทำไม ตาเยิ้มแบบนี้หละ เป็นอะไร” นอกจากตาจะเยิ้มแล้วหน้าเธอก็ยังแดงเปล่งจนเขากังวลขึ้นมา
“ป๋าจ๋า ดื่มไวน์มั้ยคะ แฮ่ๆ” ได้ที่แล้วจริงๆ
“นี่ อย่าบอกนะว่าเธอดื่มไวน์นี่ เกือบหมดขวดเลยหรอ”
“อืม แฮ่ๆ”
“ยัยบ๊องเอ้ย แล้วนี่อย่าบอกนะว่ากลัวฉัน ฮ่าๆ แต่เธอก็เต็มใจใช่มั้ยหละ” เขาเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ ก่อนที่ร่างโอนเอนของเธอล้มลงนอน เพราะตอนนี้การทรงตัวของเธอไร้ประสิทธิภาพมาก โลกหมุนติ้วๆ
“ใครกลัว ฉันไม่กลัวคุณอยู่แล้ว ฮ่าๆ นี่จะบอกให้นะ คุณหล่อขนาดนี้จะให้กลัวได้ไง ฉันชอบมากต่างหาก มีแฟนหล่อและแสนดีขนาดนี้ แต่ไวน์อร่อยดีนะ กินอีกหน่อยดีกว่า”
“พอแล้ว ๆ เมาขนาดนี้ยังจะกินอีก เห็นทีวันนี้ฉันคงได้กอดเธอนอนเฉยๆแน่ เฮ่อ เซ็ง แต่ไม่เป็นไรฉันรอได้เสมอ ไปเถอะเราเข้านอนกัน” สุภาพบุรุษอีกแล้วสิน่า ก็เธอเป็นซะอย่างนี้จะทำอะไรตอนไม่รู้สติก็ดูใจร้ายไป เพราะยังไงเธอก็เป็นแฟนเขาแล้วมีเวลาที่เธอพร้อมอีกตั้งเยอะแยะไป
“โอ้ย ๆ ร้อน ทำไมมันร้อนจัง ไม่ไหวแล้ว มันร้อนมากเลย”
“เฮ้ยๆ จะทำอะไรลูกปลา อย่าถอดนะ เธอถอดเธอไม่รอดแน่จะบอกให้ ฉันไม่ใจดีแล้วนะ รู้ใช่มั้ยว่าฉันคือใคร” กำลังจะได้เป็นสุภาพบุรุษอยู่แท้ๆ เธอก็เกิดอารมณ์แปรปรวนขึ้นมาซะงั้น เล่นถอดออกทั้งเสื้อทั้งกางเกง เหลือเพียงชุดชั้นในสีชมพูล่อนจ่อน ล่อสายตาและอารมณ์ชายของเขาแบบนี้เห็นทีว่าเธอจะรอดยากแล้วแหละคราวนี้ เขาคงไม่ทนต่อไปแล้วแหละ