อรุณเบิกฟ้า

ความรักไม่ใช่เป้าหมายในชีวิตของหญิงสาวที่น้ำหนักเกิน 100 กิโลกรัม เป้าหมายเดียวในชีวิตของเธอคือการกินทุกสิ่งที่อยากจะกิน กินทุกเมื่อที่อยากจะกิน กินเท่าไหร่ก็ได้ที่ต้องการจะกิน เธอไม่ห่วงสวย ไม่ห่วงรูปร่าง ไม่ห่วงเรื่องบุคลิกภาพ
จนกระทั่ง... โชคชะตาเล่นตลกให้เธอได้พบกับไลฟ์โค้ชสุดเพอร์เฟกต์ หลังจากนั้นเป้าหมายในชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป จากกินอาหาร กลายเป็นกินพ่อเทพบุตรคนนี้แทน!


“คุณรุ่ง!” ภูผกาอุทานเสียงดัง เขากระโจนเข้าไปหาเธอ ย่อตัวลงนั่งและดึงสติของเธอเอาไว้ “ทำใจดีๆ ไว้นะครับคุณรุ่ง”
ดวงตาของรุ่งอรุณจวนเจียนจะปิดลงฝืนลืมขึ้นมองมาที่ใบหน้าของเขาพร้อมกับรอยยิ้มบาง
“คะ...คุณมาที่นี่ได้ยังไงกัน...คะ...”
“เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นหรอกน่ะ ประเด็นคือตอนนี้คุณต้องไปโรงพยาบาล”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุ สอดแขนทั้งสองข้างไปรองที่สะโพกตั้งท่าจะยกตัวเธอช้อนขึ้นมาแนบอก แต่ด้วยน้ำหนักตัวที่มากเกินเกณฑ์ปกติก็ทำให้เขาไม่สามารถทำอย่างที่ใจหมายได้ เธอหนักเกินกว่าจะอยู่ในอ้อมอกของผู้ชายสักคนหนึ่ง ให้ตายสิ เขาพยายามสุดกำลังอยู่ถึงสามครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล
ภูผกายกมือปาดเหงื่อบริเวณขมับ เขาหันไปมองแม่บ้านด้วยสีหน้าหนักใจ
“คงต้องช่วยผมตามรปภ.มาแบกคุณผู้หญิงคนนี้ลงไปกับผมแล้วแหละครับ” เขาโค้งศีรษะเล็กน้อยอย่างกระด้างอาย
“รอเดี๋ยวนะคะคุณ เดี๋ยวป้าจะรีบไปตามรปภ.มาช่วยเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
แม่บ้านหมุนตัวกุลีกุจอออกไปจากห้องพักของรุ่งอรุณพร้อมส่งเสียงตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือจากพนักงานรักษาความปลอดภัยดังลั่น
รุ่งอรุณไม่กล้าสบตาภูผกาอีก เธอหลับตาลงแสร้งเป็นลมหมดสติไป ก่อนจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์น่าอับอายที่เขาและพนักงานรักษาความปลอดภัยจะต้องมาช่วยกันแบกตัวเธอลงไปจากห้องพักบนชั้นห้านี้ แค่นี้เธอก็ใบหน้าชาวาบไปหมดแล้ว เธอไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะสู้หน้าเขาได้อย่างไรกัน