ดวงฤทัยวายุ

“ว้าย!”
หญิงสาวผวากอดเขาแน่นเมื่อลืมตาขึ้นมองเขาเต็มๆ ตาครั้งแรกแล้วแสงปลาบแปลบนั้นก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงครืน เธอไม่รู้สักนิดว่าความหวาดกลัวของเธอทำให้หัวใจของใครบางคนที่เธอแนบเบียดหน้าอกนุ่มหยุ่นอยู่กับแผงอกของเขานั้นเต้นด้วยจังหวะเร่าร้อนแค่ไหน นานเหลือเกินมาแล้วที่กายหนุ่มไม่ได้แนบชิดสนิทเนื้อกับกายสาวนุ่มนิ่มแบบนี้ กลิ่นกายสาวอ่อนๆ ที่บดเบียดกระตุ้นความปรารถนาที่หลับใหลให้เริ่มตื่นตัวขึ้น
“ก็แค่ฟ้าร้องเท่านั้น” ชายหนุ่มพยายามเอื้อมมือไปแกะนิ้วเล็กๆ ที่โอบรัดกายของเขาออก ก่อนที่อะไรบางอย่างมันจะตื่นขึ้นมาแบบไม่รู้จักกาลเทศะ กระนั้นมือเล็กๆ ของเธอก็ช่างเหนียวซะเหลือเกิน
“คุณทำให้ผมตื่น” เขาบอก
“ฉันขอโทษคะ เสียงฟ้าผ่าเมื่อกี้ทำให้ฉันกลัว”
เธอพูดอ้อมแอ้มอยู่กับอกของเขา ไม่รู้ทำไมยามซบหน้าลงตรงนี้ไออุ่นและเสียงหัวใจที่เต้นตุบของเขาทำให้เธอคลายความกลัวลงไปได้มากทีเดียว
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“เอ๊ะ…” หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองใบหน้าของเขาและได้ยินเสียงเหมือนเขากลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่
“ผมหมายถึงร่างกายของคุณที่เบียดผมอยู่เนี่ยมันทำให้น้องชายคนโปรดของผมตื่น แหละคุณคงไม่รู้หรอกว่าเวลาที่ผมกลายร่างเป็นโจรบ้ากามน่ะมันน่ากลัวมากกว่าฟ้าผ่าเมื่อกี้หลายเท่านัก”
“บ้า คนลามก”
เพียงฟ้าหน้าแดงก่ำผลักเขาออกห่างจากตัวเธออย่างอายๆ กระนั้นแล้วสายตาซุกซนของเธอยังอดที่จะเหลือบมองส่วนที่เขาว่าเอาจนได้ และมันก็กำลังดุนดันกางเกงนอนผ้าเนื้อบางของเขาออกมาจริงๆ ซะด้วย
“อร้ายย น่าเกลียดซะมัด” เธอยกมือปิดหน้าพร้อมกับทำท่าขนพองสยองเกล้า ซึ่งกริยาดังกล่าวของเธอเรียกเสียงหัวเราะของเขาออกมาเบาๆ
“ถ้าคุณหายกลัวแล้วล่ะก็ ไปกันได้แล้วคืนนี้นอนที่ห้องผมก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะให้ไอ้ชากับพวกมาซ่อมกระจกหน้าต่างให้”
พูดจบเขาก็เดินอาดๆ ออกไปจากห้องของเธอทะลุเข้าห้องนอนของเขาที่เปิดประตูอ้าเอาไว้ เพียงฟ้าลดมือตัวเองที่ปิดหน้าเอาไว้ พลางมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาไป เธอวิ่งตามเขาไปติดๆ และพบว่าเขาล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่หน้าทีวีเรียบร้อยไปแล้ว นี่เขาคงเสียสละให้เธอนอนบนเตียงสินะหญิงสาวคิดในใจขณะก้าวขึ้นเตียงและดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมร่าง แสงสว่างจากเทียนไขเล่มเล็กที่เขาจุดมันเอาไว้ในห้องทำให้เธอเห็นเขาได้ในแสงสลัวๆ
“ขอบคุณนะคะ” เธอเอี้ยวตัวนอนตะแคงไปมองเขา
“อืม”
“คุณจะขึ้นมานอนบนเตียงก็ได้นะคะ”
“นี่คุณชวนผมนอนร่วมเตียงงั้นหรอ”
“บ้าน่ะสิ! ฉันหมายถึงให้คุณมานอนบนเตียงแล้วฉันไปนอนที่โซฟ้าแทนต่างหากล่ะ” เพียงฟ้านิ่วหน้าหน็อย ผู้ชายลามกนี่ชอบแปลเจตนาของเธอไปในทางแบบนี้ตลอด
“งั้นก็นอนซะเถอะ แล้วคราวหน้าคราวหลังเวลากลัวอะไรขึ้นมาอีกก็อย่าเที่ยวไปกอดผู้ชายแปลกหน้าอีกล่ะ…”
คนนอนอยู่บนเตียงเม้มปากแน่นจะว่าไปเขานี่แหละเป็นผู้ชายแปลกหน้าคนแรกที่เธอกอด แต่มันคงเปล่าประโยชน์ที่เธอจะไปอธิบายอะไรให้คนอย่างเขาฟัง…
ความเงียบเข้ามาปกคลุมทั่วห้องอีกครั้ง ทว่าความรู้สึกบางอย่างกลับแผ่เข้ามาปกคลุมอบอวนไปทั่วห้อง ความผูกพันเล็กๆ เริ่มทักทอสายใยของมันอย่างเชื่องช้า เชื่อมโยงหัวใจสองดวงที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทั้งการใช้ชีวิตและวิถีแห่งการดำรงอยู่ให้รู้สึกถึงความสำคัญของกันและกัน