ฝนโปรยในสายหมอก

เขาและเธอกลับมาเจอกันอีกครั้ง โดยครั้งนี้เธอมีเด็กชายตัวน้อยเพิ่มขึ้นมาด้วยโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเด็กคนนั้นคือลูกของเขา เพราะความเข้าใจผิด คิดว่าเธอไปมีความสัมพันธ์กับลูกชายพ่อเลี้ยงของเธอจนตั้งครรภ์

“เธออย่ามายัดเยียดลูกไอ้สารเลวนั่นให้เป็นลูกของฉันเลยฉันไม่ยอมรับเด็กในท้องของเธอ แม้แต่ตัวเธอฉันก็ไม่ต้องการ ไปซะ” แสงหมอกกัดฟันเค้นเสียงกระด้างจนกรามปูดเมื่อนึกถึงภาพอุบาทว์ตาบาดใจนั่น
“พี่หมอกจะให้ฝนไปไหน แล้วลูกในท้องล่ะคะ พี่จะให้ฝนทำยังไง เขาเป็นลูกของพี่นะ อึก” ม่านฝนยังนั่งคุกเข่าอยู่ที่เดิม สายตาพร่ามัวเพราะน้ำตาบดบังมองร่างโตที่ไม่เคยมองความทุกข์เจ็บปวดของเธอเลย
“หึ! ถ้าคิดไม่ออกก็พากันไปตายซะสิ” คำถามของหญิงสาว ทำให้แสงหมอกหยุดเดิน เขาหัวเราะและหายใจผสมกันแล้วใช้เท้าเขี่ยของบางอย่างใส่หน้าเธอ
“พี่!” ม่านฝนในเวลานั้น เธอเหมือนคนตายทั้งที่หายใจได้ ดวงตาฉ่ำน้ำใสมองเชือกที่ชายคนรักเตะใส่หน้า เธอจับมันขึ้นมาหวังจะทำจริง ๆ แต่เธอก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อก้มมองมือของตัวเองที่กุมท้องแบนราบ
ม่านฝนโยนเชือกทิ้งแล้วเช็ดน้ำตาออกจากดวงตาพร่ามัวยามมองชายคนรักเดินห่างออกไปไกลแล้ว เขาทิ้งเธอให้จมอยู่กับปัญหาที่เขาทำและเธอต้องแก้ไขคนเดียวและทุกข์ทรมานใจอย่างแสนสาหัส…

........................................................
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องเก่าที่นักเขียนเอามาปรุบเขียนใหม่ให้น่าอ่านและน่าติดตามนะคะฝากน้องเหนือกับแม่ฝนไว้ในอ้อมใจของป้าๆน้าๆอาๆด้วยนะคะ