หวานใจ

ความผูกพัน...ก่อเกิดความรักดังน้ำซึมบ่อทราย รู้ว่าไม่ควรรัก แต่ในเมื่อรักไปแล้วก็ยากเกินหักห้ามใจ
ศีลธรรมค้ำคอ...แต่สุดท้ายก็พ่ายให้กับความเสน่หา ไฟสวาทที่ลุกโชนแผดเผาเส้นบาง ๆ ที่ขวางกั้น ระหว่าคำว่า ‘อา’ กับ ‘หลาน’
+++++++++++++++++++++++
“อาทิศคะ…” เสียงเบาหวิวราวละเมอ
หวานใจตกใจที่อยู่ดี ๆ คุณอาหนุ่มก็ผลักไสราวกับว่ารังเกียจเธอเสียเต็มประดา
“อาขอโทษ”
“อาทิศอย่าโทษตัวเองเลยค่ะ หวาน…เต็มใจ”
หวานใจรวบรวมความกล้าเข้าไปกอดเอวสอบเบา ๆ แล้วแนบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้าง อ้อมแขนที่เล็กเรียวโอบเอวของเขาไว้หลวม ๆ แต่อบอุ่นจนไม่สามารถขยับเขยื้อนหัวใจออกห่างได้ เข็มทิศสัมผัสความอบอุ่นนั้นอยู่นานหลายนาที ก่อนจะรวบรวมสติอีกครั้ง และตัดใจแกะมือเล็ก ๆ ของหลานสาวออก
“แต่อาเป็นผู้ใหญ่ยังไงก็ต้องผิดอยู่ดี หวานแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ” พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกจากบ้านไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมา