หลี่เหยาหนิง รอรักพันปี

หลี่เหยาหนิง
หญิงสาวผู้มีกลิ่นอายแห่งทวยเทพ เป็นที่รักใคร่ของเหล่าภูตและวิญญาณน้อยใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่กับปีศาจที่อาศัยอยู่บนโลกมนุษย์ นางอยู่มานานนับพันปี และรอคอยในสิ่งที่นางเองก็ไม่รู้

เซี่ยซีเฟิง
ชายหนุ่มผู้ซึ่งมีกลิ่นอายแห่งความตาย เป็นกลิ่นอายที่ตรงกันข้ามกับหลี่เหยาหนิงโดยสิ้นเชิง ขณะที่ภูตผีวิญญาณอยากอยู่ใกล้หญิงสาว พวกเขากลับหวาดกลัวและหลีกหนีชายหนุ่มทันทีที่เขาปรากฏตัว

“เผด็จการ” นางพึมพำออกมาอย่างลืมตัว เซี่ยซีเฟิงหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ทำให้หญิงสาวรู้ตัว นางเม้มปากเงยหน้าขึ้นตามแรงของมือใหญ่ที่แตะอยู่ปลายคางนวลเนียน
“ดูเหมือนเจ้าเริ่มรู้จักข้าดีขึ้นแล้ว”
รอยยิ้มล่อลวงของเขาทำให้หลิงเยี่ยเหยาตัวสั่นเทา นางพยายามยกมือขึ้นขวางแผ่นอกแกร่งที่แนบชิดเข้ามาหากายด้านหน้าของตน แต่นั่นกลับหาเป็นผลไม่
เซี่ยซีเฟิงสอดท่อนแขนแกร่งเข้าโอบเอวอรชร กักร่างเล็กกว่าเอาไว้ในอ้อมแขน “รู้หรือไม่ว่าเทพธิดาก็คือแหล่งอาหารของเหล่าอสูร”
ได้ยินเช่นนั้นหลิงเยี่ยเหยาพลันออกแรงดิ้นรน “ท่านจะกินข้าหรือ ไม่ได้นะ!”
เซี่ยซีเฟิงยิ้มกว้างเมื่อได้ยินประโยคนั้นของหญิงสาว “เหตุใดไม่ได้”
“เพราะ...” ดวงตาหวาดหวั่นกลอกไปมาเพื่อหาทางเอาตัวรอด “ข้าไม่อร่อยหรอก”
“ข้าสงสัยยิ่งนักว่าจะมีอสูรกี่ตนที่เคยลิ้มรสเทพธิดา”
“ขะ...ข้าไม่ใช่เทพธิดา แม้จะมีกลิ่นอายจากท่านแม่ แต่ข้าเป็นเพียงกึ่งอสูร ดังนั้นข้าไม่อร่อยแน่นอน” หญิงสาวเริ่มลนลาน เมื่อท่อนแขนที่โอบรอบเอวเล็กแน่นกว่าเดิม
“กลัวตายหรือ”
“ใครบ้างไม่กลัว”
“ความตายหาได้น่ากลัวอย่างที่เจ้าคิด อันที่จริง...”
ดวงตาคมหรี่ลงในยามที่ชิดจมูกเข้าไปหานาง “ในยามที่อสูรกลืนกินเทพธิดานั้นมีอยู่หลายวิธี”
ดวงตาคมลึกล้ำมองริมฝีปากอิ่มเรื่อที่เม้มแน่น “เราชาวอสูรยังสามารถกลืนกินด้วยวิธีอื่น เจ้าอาจเจ็บเพียงเล็กน้อย แต่ข้าสัญญาว่าเจ้าต้องชอบ”
น้ำเสียงล่อลวงนั้นหาได้น่าไว้ใจไม่ หลิงเยี่ยเหยาตัวสั่นเทาพยายามผลักคนที่กักขังนางเอาไว้ในพันธนาการ แต่ถึงอย่างนั้นเรี่ยวแรงของนางไหนเลยจะสู้ชายหนุ่มตรงหน้า
ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมา ดวงตาของเขาจดจ้องเป้าหมายอย่างเปิดเผย กระทั่งหญิงสาวเม้มปากแน่นเบิกตามองเขาด้วยหมดหนทาง