ฉันเป็นผีเร่ร่อน 1

เมื่อลืมตาขึ้นมาหนิงเอ๋อร์ก็พบว่าเธอกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนในนิยายที่เคยอ่าน หลินเอ๋อร์ตั้งใจจะติดตามสถานการณ์อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ก็นะ...วิญญาณอย่างเธอจะไปทำอะไรได้ล่ะ ?


หนิงเอ๋อร์ประคบประหงมสามีมโนในวัยเด็กเป็นอย่างดีไม่ปล่อยให้ผีตัวไหนมารังควาน ตามบทนิยายที่เธออ่านมาพระเอกจะเปิดตาที่สามได้ก็ตอนที่อายุสิบห้า น่าแปลกที่หนิงเอ๋อร์กลับรู้สึกว่าเธอถูกสามีมโนจับตาดูอยู่ตลอดเวลา


“ตายแล้ว! หนุ่มน้อยทำกับข้าวไม่เป็นเหรอจ๊ะ ให้พี่สาวช่วยสอนไหมเอ่ย” หนิงเอ๋อร์ชะโงกหน้าออกจากกำแพงเพื่อพูดคุยกับสามีมโนในวัยเด็ก แต่เด็กหนุ่มกลับนิ่งเฉย หนิงเอ๋อร์ถอนหายใจด้วยความโศกเศร้าจนกว่าสามีมโนจะอายุสิบห้าเขาจะมองไม่เห็นเธอซึ่งเป็นวิญญาณเร่ร่อน


“อุ๊ย! จะอาบน้ำเหรอจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย…ให้พี่สาวช่วยถูหลังไหมจ๊ะ” หนิงเอ๋อร์พูดพลางใช้หลังมือปาดน้ำลายที่ไม่มีจริง ร่างโปร่งใสลอยวนรอบตัวของเด็กชาย ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย


เด็กหนุ่มที่ถูกพูดถึงเกร็งตัวแน่นและเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยความเร็วแสงและไม่หันกลับมาอีก หนิงเอ๋อร์กระพริบตาด้วยความมึนงง จู่ ๆ เด็กคนนั้นวิ่งหนีอะไร?


ที่นี่ไม่มีผีสักหน่อย พ่อพระเอกวัยเด็กวิ่งหนีอะไรกัน? ผีที่นี่ถูกเธอไล่ออกไปหมดแล้ว เธอเช็กที่นี่ซ้ำถึงห้ารอบเพื่อยืนยันความปลอดภัยจากสิ่งที่มนุษย์มองไม่เห็น


ครั้นเห็นเลี่ยงนั่งอยู่บนพื้นพร้อมกับบาดแผลที่ข้อศอกและข้อนิ้วหนิงเอ๋อร์ก็กรีดร้องเสียงดังเหมือนคนบ้า


“เสี่ยงหวงงงง เสี่ยวหวงของพี่สาวเจ็บมากไหมจ๊ะ มาพี่สาวจะเป่าให้” ขณะที่หนิงเอ๋อร์กำลังจะเป่า เลี่ยงหวงตัวน้อยก็ดึงแขนหนี หนิงเอ๋อร์เงยหน้ามองเลี่ยงหวงด้วยความสงสัยกลับพบว่าเลี่ยงหวงมองเธออยู่ก่อนแล้ว


อารามตกใจหนิงเอ๋อร์เบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่แน่ใจว่านี่คือเรื่องบังเอิญหรือเธอคิดไปเอง อย่างไรก็ตามเธอพบว่าพฤกติกรรมของเสี่ยวหวงตัวน้อยเริ่มเปลี่ยนไป