อมตภพ (ภาคจบ)

สืบเนื่องจากรัตนมณีแห่งดวงดาว ผ่านคำท้าทายของมหาเทพเซเรสเพื่อส่งต่อให้โดเรียส...

'กลับไปเถอะรัตนมณีแห่งข้า กัลยาผู้เป็นดวงชีวินแห่งโดเรียส
กลับไปตั้งต้นใหม่อีกครั้ง กงล้อเวลาจะได้หมุนขึ้นอีกครา
ข้าอยากรู้นัก โดเรียสจะทำอย่างไรต่อไป
นายแห่งข้าจะจัดการอย่างไรกับความดื้อรั้นของตนเอง'

แล้วนั่นคือจุดกำเนิดอมตภพภาคต้น ที่แสดงตัวตนความดื้อรั้นของโดเรียสผ่านคำพูดที่ว่า...
คนที่เจสเซอร์จะให้ใจ กับคำว่าร่างจุติใหม่ของกาเซียร์ มันไม่เพียงพอหรอก!

'แล้วเท่าไหร่ เท่าไหร่ถึงจะเพียงพอ.. เพียงพอที่จะทำให้คนดื้อรั้นยอมรับได้'
'ทำให้ข้ารักสิ!! ทำให้ข้ารักในตัวนาง ไม่ใช่ให้ข้ารักเงาของกาเซียร์ในตัวของนาง!'

และคำตอบทั้งหมดก็อยู่ตรงหน้า...ในอมตภพ (ภาคจบ)

ร่างจุติมาเกิดของกาเซียร์อย่างโมนิค จะทำให้คนดื้อรั้น รักได้อีกจริงหรือ?
แล้วโดเรียสเล่า...จะเลือกสิ่งใด!? ความตาย!? เพื่อจบสิ้นความทรมานให้ศัตรูชนะ
หรือเปิดใจ กล้าที่จะรักอีกสักครั้ง...แล้วรับดวงหทัยคืนสู่อ้อมกอดอย่างภาพในฝัน