ที่รักเรารักกัน(ไม่)ได้

เรื่องนี้เลิฟซีนเยอะนะคะ และก็เป็นแนวที่คนเขียนไม่ถนัดแต่ก็ยังเขียน 555 ออกตัวขออภัย โปรดโหลดตัวอย่างอ่านก่อนโหลดซื้อ และติดตามได้ที่เวปเด็กดี ส่วนรีดไรท์จะทะยอยลงให้ค่ะ ไม่ชอบไม่ซื้อไม่ว่าแต่ขอให้รักป้าไปนานๆ นะคะ ฮิ้ววววววว
.........................................................................................................................................................
ชนะศึกดึงคอเสื้ออีกฝ่ายเกือบเป็นกระชาก ร่างของอธีร์ลอยหวือกระเด็นไปกระทบกับโซฟา ตรีชฎาที่แอบดูอยู่วิ่งออกมาพร้อมด้วยแสนสิริและเพียงฟ้า
“อย่าค่ะ อย่าทำเขา” เพียงฟ้ากรีดร้อง
“เธอเห็นฉันทำอะไร” ชนะศึกหันกลับไป ทำให้เพียงฟ้า ตรีชฎาและแสนสิริสะดุ้งโหยงไปตามๆ กัน
“ตอบสิ ฉันทำอะไร”
“ก็...อะ...เอ่อ” เพียงฟ้าติดอ่าง
“ทีเพื่อนเธอทำอะไรกันทำไมไม่ออกมาห้าม จะรักกันชอบกันก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ให้มันถูกต้องด้วย”
“ค่ะ พวกหนูขอโทษ” ตรีชฎายกมือไหว้ทำให้แสนสิริและเพียงฟ้ายกมือไหว้ตามไปด้วย
“เราควรทำความตกลงกันนะ ว่าไหม?” เขาหมายถึงอธีร์และงามหยด
งามหยดนั้นก้มหน้างุด ขณะที่อธีร์มีสีหน้าไม่ยี่หระ
“พวกเธอจะนั่งฟังอยู่ด้วยก็ได้นะ” ชนะศึกพับแขนเสื้อขณะพูดเสียงเรียบแต่ดวงตาคมดุนั้นแข็งกร้าวและแดงก่ำ ความเสียใจฉาบอยู่ทั่วใบหน้า เขาไม่คิดว่ารักครั้งนี้จะจบลงเพียงเพราะเขาเหลือแต่ตัว
ทุกคนเดินมานั่งตัวลีบที่โซฟา อธีร์เดินมานั่งใกล้งามหยดแสดงความเป็นเจ้าของ
“ผมขอโทษและยอมรับผิด แต่เรารักกันครับ”
ชนะศึกยกมือห้ามไม่ให้อธีร์พูด “เอาไว้บอกกันเองเถอะ ฉันไม่อยากฟัง อยากถอนหมั้นก็จะถอนให้ แต่เรื่องคบกันเห็นทีว่าต้องดูกันไปก่อน”
“แต่ว่า...” อธีร์อ้าปากจะแย้งแต่เขาและเพื่อนๆ สะดุ้งโหยงเมื่ออีกฝ่ายพูดราวกับคำราม
“มึงหุบปาก แล้วฟังกูให้จบ”
ทุกคนเคยเห็นมุมร้ายของชนะศึกมาแล้ว ครั้งที่อธีร์และงามหยดเมานอนกอดกัน ตอนนั้นเขาน่ากลัวมาก แต่ตอนนี้น่ากลัวมากกว่าตอนนั้นถึงแม้ว่าเขาจะดูสงบ ไม่อาละวาดเหมือนครั้งนั้นก็ตาม ทุกคนหายใจไม่ทั่วท้อง ราวกับนั่งรอคำพิพากษาเสมือนหนึ่งว่าเป็นเรื่องของตัวเองก็ไม่ปาน