อ้อนรักป๊ะป๋ากำมะลอ

“นี่ใช่ไหม สาวๆของฉันที่มาวันนี้”
เสียงของเขานุ่ม และฉันก็นึกออกว่าเขาคงใช้เสียงแบบนี้แหล่ะในการล่อลวงสาวให้ขึ้นเตียงด้วย
“ครับคุณไรอัน”
ชายสูงวัยหน้าตายคนนั้นรับคำ
“ทั้งหมดสิบเอ็ด...หากรวมคนที่อายุน้อยที่สุด”
ชายคนนั้นปรายตามองมาทางฟรีเซียในอ้อมแขนของฉัน ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ก็สิบสองคนครับ”
“สิบสองอย่างนั้นหรือ ฉันบอกกับเจเรมี่ว่าต้องการแค่สิบคน”
สิบคน ฉันตกใจ อุทานในลำคอ มองคนที่ทำท่าราวกับเขาเป็น ดยุกหนุ่มที่ลงมาเลือกสาวชาวบ้านไปปรนเปรอคืนนี้ไม่มีผิด ฉันคลื่นเหียนกับความคิดและภาพที่ผุดมาในหัวเป็นฉากๆ
“อืม... ฉันจะเลือกคนไหนดีนะ”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์และกวาดตามองบรรดาผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างช้าๆ และสายตาของเขาก็หยุดที่ฉันดวงตาเขาเป็นสีคาราเมลและ
มองฉันนิ่งอยู่อย่างนั้นเกือบนาที

ผู้หญิงตรงหน้าผมดูแตกต่างและโดดเด่นออกจากสาวสวยคนอื่นที่ยืนออด้านล่างบันไดใหญ่อย่างชัดเจน ผมมองใบหน้ารูปไข่ที่ล้อมกรอบด้วยผมสีดำหยักศกเป็นลอนคลื่นนั้น เธอมีดวงตากลมโตและล้อมรอบด้วยแพขนตาหนายาว คิ้วของเธอเข้ม และไม่ได้โดนถอนจนเป็นเส้นเรียวเล็กๆน่าเกลียดเหมือนที่สาวๆสมัยนี้ชอบทำกัน จมูกของเธอไม่โด่งมากแต่ปลายแหลมกำลังน่ารัก ผมเห็นกระทั่งเส้นเลือดฝอยบนแก้มของเธอ เพราะว่ามันไม่ได้โดนฉาบไว้ด้วยเครื่องสำอางหนาเตอะ เธอรวบผมไว้ง่ายๆแต่ก็ดูเก๋อย่างประหลาดเหมือนเธอรู้ว่าต้องทำยังไงจะดูดีได้แบบไม่ต้องพยายาม ดวงตาเธอที่จ้องผมแววตาก็ต่างไปจากสาวๆคนอื่น ที่ครึ่งของใบหน้า ผมมั่นใจว่ามันผ่านมีดผ่าตัดมาแล้ว ทั้งหน้าอกใหญ่ๆที่แข็งเป๊กเหมือนเอาบอลแข็งๆยัดใต้ผิวหนัง ผิวสีแทนที่ผ่านเครื่องอาบแดดไม่ก็ลงครีมไว้แล้ว ผมมองแม่สาวผมดำที่ธรรมชาติและน่ารักน่าสนใจที่สุดในกลุ่มอย่างพอใจ แล้วก็หรี่ตาประเมินลงมาเบื้องล่าง อยากเห็นหน้าอกของเธอ ทว่า
“...”
เด็กอย่างนั้นหรือ นั่นแม่นางแบบคนนั้นอุ้มเด็กทารกมาด้วยทำไมกัน มีลูก... มีสามีแล้ว วูบหนึ่งผมรู้สึกเสียดายเพราะมันหมายความว่าร่างกายของเธออาจจะมีริ้วรอย แต่ช่างมันเถอะ เรื่องนั้นไม่สำคัญ
“นั่น... เด็กไม่ใช่หรือ เธอเอาเด็กมาด้วยตอนฉันคัดตัวหรือ มันเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจหรือเปล่า”