เจ้า(หลาน)สาว

พลันขาเรียวก็อ่อนแรงและคงจะทรุดลงไปแล้วหากไม่มีอ้อมกอดของเขาโคบประคองช่วยกันไว้ ก่อนที่เธอจะถูกแขนแกร่งคู่เดิมช้อนอุ้มขึ้นแนบอกและถึงจะตกใจแพรวาก็ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวหรือดิ้นหนี
เธอทำได้แค่เพียงเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายตาไม่กระพริบขณะที่เขากำลังอุ้มเธอเดินเข้ามาในตัวบ้านด้านใน
อยากจะถามอยากจะพูดแต่มันไม่รู้จะเริ่มตรงไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำตัวไม่ถูก ทั้งตกใจทั้งเขินอายกับการกระทำทุกอย่างของคุณอาพี่ติณห์ เธอโตพอและไม่คิดจะหลอกตัวเองไปมากกว่านี้ว่าสิ่งที่อีกคนแสดงออกมาเขาต้องการอะไร
แต่ว่ามัน…
“ตรงไหนดี”
“…...”
“ครั้งแรกของเรา”