Summer's Story

“ผมจะกลับเข้าไป ถ้าพี่ตอบคำถามของผม แค่คำถามเดียว” หลิวซูหยางมองคนตรงหน้า เขาไม่ได้คาดคั้น แต่มีเพียงสายตาเด็ดเดี่ยว สายตานี้ใครเห็นก็ต้องกลัว ชิงหลินหลบสายตาคู่นั้น
“ก็ได้ คำถามเดียวฉันจะตอบนาย” น้ำเสียงนั้นไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด ว่าเขาจะตอบตามความเป็นจริงได้
“เมื่อตอนนั้น เมื่อสิบปีก่อนนั้น พี่เคยรักผมบ้างไหม?” เสียงทุ้มนั้นเปล่งออกมาอย่างชัดเจนทุกถ้อยคำ ดวงตาหลุบมองคนตรงหน้า ดวงหน้าเรียวแต่แก้มตอบเพราะผ่ายผอมลงกว่าครั้งนั้น จมูกโด่งคมนั้นงดงามยิ่ง ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง เขามองเห็นดวงตากลมโตนั้นสับสนและหวาดระแวง เขาจ้องมองใบหน้านี้อย่างไม่เบื่อหน่าย เหมือนได้ย้อนเวลากลับไปครั้งนั้น ใบหน้านี้ที่สะกดสายตาเขาตลอดมา แม้ในวันนี้ผ่านมาสิบปี ก็ไม่เคยมีใบหน้าใดที่สะกดสายตาเขาไว้ได้อีก
ชิงหลินสับสนอย่างหนัก แม้รู้ตัวแล้วว่าคนอย่างหลิวซูหยางจะต้องถามเขา แต่คำถามที่เขาควรถามคือ ชิงเกอหายไปไหนมา? ทำไมชิงเกอหลบหน้าผม? ควรจะเป็นเช่นนี้มากกว่าส่วนคำถามนี้ เขาไม่อาจตอบตามความเป็นจริงได้จริงๆ วันนี้เขาต้องโกหกแล้ว หวังว่าฟ้าดินจะให้อภัยเขา
“ก็ได้...” เสียงนั้นแผ่วเบา “ตอบตามความเป็นจริง ฉันไม่เคยรักนาย..ไม่ว่าครั้งนั้น หรือว่าครั้งไหน ส่วนเรื่องในคืนนั้นมันก็แค่อุบัติเหตุ ตลอดมาฉันเห็นนายเป็นน้องชายคนหนึ่ง จริงๆนะ” ชิงหลินไม่สบตาเขา น้ำเสียงนั้นแผ่วเบา และคิดว่าเขาต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ๆ หลับตารอโทสะจากเขาไว้อยู่แล้ว แต่...คนข้างกายกับไม่มีปฏิกิริยาใดใด ชิงหลินจึงเหลือบตาขึ้นมองหน้าเขา พบเพียงใบหน้าที่สงบสุขุมไม่แสดงความรู้สึกใด มีเพียงสายตาที่จับจ้องเขาไม่วางตา คล้ายกับจะมองให้ทะลุไปถึงจิตใจเบื้องลึก ชิงหลินสะดุ้งหลบตาของเขาทันที คล้ายกับกลัวว่าหลิวซูหยางจะรู้ความคิดของเขากระนั้น
“...เป็นอย่างนั้นสินะ..” น้ำเสียงทุ้มต่ำและราบเรียบอย่างยิ่ง
“........”
“งั้นก็กลับเข้าไปข้างในเถอะ” พูดจบหลิวซูหยางก็หมุนกายเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
ชิงหลินยืนนิ่งค้างอยู่เช่นนั้น มองภาพที่เขาเดินจากไป แผ่นหลังตั้งตรงสูงสง่านั้นช่างโดดเดี่ยวเหลือเกิน นี่..เขาทำผิดไปหรือไม่ ความทรงจำงดงามในหน้าร้อนนั้น อย่างน้อยที่สุดก็ควรหลงเหลือไว้ให้หลิวซูหยางบ้างมิใช่หรือ หากเขาเองที่เป็นผู้พรากมันมา ทำให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งต้องทนทุกข์มาเนิ่นนาน บาปกรรมนี้คงไม่อาจไถ่ถอนได้แล้ว แม้ฟ้าดินก็มิอาจยกโทษให้เขากระมัง