ในรอยรักร้าว [The Love Late]

“คืนนี้ผมคงไม่ต้องพึ่งชุดนอนที่ซื้อให้คุณหรอก รู้มั้ย”

พออิ่มเขาก็ตบพุงแปะ แต่ปากยังแซวคนข้างๆ ที่รับมุขไม่ทันเลยนั่งมองเขานิ่งๆ ไม่เอ่ยอะไรออกมา

“ก็คุณเล่นเอาพริกมาปลุกต่อมเซ็กส์ผมซะกำมือขนาดนี้ ผมจะอดใจไหวยังไงล่ะ และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วยนะ คงไม่หนีสามหรอก บวกเช้าอีกสักหนึ่งหรือสอง เฮ้อ! ฟ้าเหลืองแน่ๆ ไอ้เบียร์เอ๊ย!”

พิมพ์ภิษาลุกหนีจากเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ที่ดูจะทะเล้น ขี้เล่นชนิดไม่เคยเห็นมาก่อนทันที มือบางก็รวบจานบนโต๊ะไปด้วย จะได้รีบล้างรีบเก็บ รีบหนีเข้าห้องนอน จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนพลีกายให้เขาใช้หลายๆ ครั้งอย่างที่คาดหวังเอาไว้

“อย่าคิดว่าจะหนีผมได้ คุณต้องมาห้องนี้อาบน้ำด้วยกัน เพราะผมต้องการคนถูหลังตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

คฑาธรไม่สนใจกับสองขาและสองแขนกวัดแกว่งไปมา เพื่อดิ้นรนเอาตัวรอดสักนิด นอกจากก้าวยาวๆ ตรงไปหาห้องนอนของเขา ที่เปิดประตูอ้าเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว และใช้ส้นเท้าสะกิดเบาๆ มันก็ปิดให้เรียบร้อย

“ฉันต้องไปเอาของใช้ส่วนตัวก่อนนะคะ ปล่อยก่อนสิคะ ฉันจะไปเอาที่ห้อง” พิมพ์ภิษายังคงดิ้นรนเพื่อจะหาทางหนี

“ถ้าขืนคุณยังดิ้นไม่หยุดแบบนี้ ผมจะพาคุณไปที่เตียง แล้วมีอะไรกันสักรอบก่อนค่อยไปอาบน้ำ และต่อด้วยรอบสองในนั้น ออกมาก็มีอีกรอบ รวมตอนเช้าด้วยก็เป็นหก จะเอาอย่างนั้นมั้ยล่ะ”

เพียงเท่านั้น!

ทั้งเท้า ทั้งแขนต่างก็หยุดกึกลงแทบจะทันที ทำเอาคนอุ้มชอบใจไม่น้อย เลยอุ้มร่างนุ่มนิ่มแบบไม่ดิ้นตรงเข้าห้องน้ำ ใช้มือที่ยังคงช้อนอยู่ใต้เข่า เปิดก๊อกแทนการเข้าไปอาบในจากุซชี่ เขาเห็นว่าจะใช้เวลานานกว่า เพราะบางอย่างในร่างกายดูเหมือนจะไปก่อนใจเรียบร้อยแล้ว

ยิ่งชุดสีครีมเปียกน้ำด้วยแล้ว ยิ่งยั่วน้ำลายเสือผู้หิวโหยอย่างเขาได้ไม่ยากเย็นเลย เพราะมันช่างแนบเนื้อ มองเห็นอะไรต่อมิอะไร ประหนึ่งไม่มีอาภรณ์ใดๆ ปกปิดไว้ด้วยซ้ำ ริมฝีปากงามกำลังจะขยับเอื้อนเอ่ยอะไรสักอย่าง

เดาได้ว่าจะต้องเป็นน้ำคำห้ามปรามแน่ เลยรีบใช้ปากอุ่นของเขาปิดเอาไว้จะได้ไม่เสียเวลา

มือหนาก็รีบรูดจั๊มสูทออกอย่างรวดเร็ว จนมันลงไปกองอยู่กับพื้น มีน้ำเจิ่งนองอยู่เรียบร้อยแล้ว เขาใช้เวลาปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออกไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ กายอันผงาดตั้งก็ได้ขยับไปประทับจูบกับกายสาวฉ่ำชื้นเรียบร้อยแล้ว ตอบตัวเองไม่ได้ว่าหิวโหยเธอมาแต่ปางไหน รู้แค่ว่าถ้าไม่ได้ปลดปล่อยตอนนี้

มีตาย!

และคนที่ตายนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเขาเองนี่ล่ะ จะต้องลงแดงตายเพราะความต้องการ อดดีใจไม่ได้ที่ตัดสินใจละทิ้งงาน เพื่อให้ได้มาอยู่กับเธอทั้งอาทิตย์

จะได้หิวน้อยลงหน่อย โหยหาเธอน้อยลงหน่อย หรือถ้าวิธีนี้ไม่ได้ผล เขาจะหอบเธอไปอยู่ออฟฟิศด้วย ต้องการเมื่อไหร่ ก็มีห้องนอนคอยสนองตัณหาราคะเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

‘มีเงินกับหน้าตาดีซะอย่าง จะยุ่งยากอะไร’