ธาราหวนรัก

‘เธอ’ คือสายน้ำไหลเอื่อย รินรดหัวใจแห้งแล้งให้ชุ่มฉ่ำ

หากหยดน้ำย่อมกระเซ็นซ่านเมื่อถูกพายุโหมกระหน่ำ

และ ‘เขา’ คือพายุที่มักพัดโหมหัวใจของเธอให้สั่นไหว

สายน้ำและพายุไม่อาจอยู่ร่วมกันได้

เธอจึงจำต้องปล่อยเขาให้ร้างห่างไปไกลแสนไกล

----------------------

‘เธอมันผู้หญิงใจร้าย ทำไมต้องเลือดเย็นกับพี่แบบนี้ด้วย!’

ปรมัต เกรี้ยวกราด ในขณะที่ ศศิรินธาร ไม่มีคำพูดใดโต้ตอบ

นอกจากหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาไม่ขาดสาย

ถ้าหยาดน้ำตาสามารถกลายเป็นเลือดได้ น้ำตาของเธอคงเป็นเสียยิ่งกว่าทะเลเลือด

ที่พร่าผลาญตัวเองให้จมดิ่งลงไปใต้กระแสธารแห่งความเศร้าโศกนี้

‘เพราะหนูรินรักพี่มัต...’ น้ำเสียงสั่นพร่านั้นกระซิบตอบกลับอย่างอาดูร

‘โกหก! หยุดโกหกกับพี่เสียที’ เขาตวาดเสียงดัง

‘รักบ้ารักบออะไร ถึงคอยแต่จะหนีและไล่ไปให้พ้นๆ อยู่ท่าเดียว’

เขาไม่คลายโทสะเลยแม้แต่น้อย คำรักของเธอไม่อาจทำให้เขาคลายความเจ็บปวดลงได้

นั่นเพราะปรมัตรู้ดีว่าหญิงสาวพูดเพียงเพื่อทำให้เขายอมปล่อยเธอไปอีกครั้งเท่านั้น!

‘พี่มัตถามตัวเองเถอะค่ะว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา’

เธอกระซิบอย่างแหบแห้ง ใจหมองไหม้เกินจะทานทน

‘พี่รู้ว่าพี่ทำผิด พี่ละเลยหนูริน แต่นั่นก็เพราะ...’ เขาพูดไม่ออก

อยากจะสรรหาคำพูดและเหตุผลดีๆ ที่ทำให้เธอยอมใจอ่อน

แต่เขากลับรับรู้ได้ถึงความว่างเปล่า