เซียนเสน่หา

ยามถูกชายคนรักย่ำยี สวรรค์ลิขิตให้ลู่ฮวาไป๋สำเร็จเป็นนางเซียนแล้วแตกดับ
พันปีผ่านพ้น นางลืมตาขึ้นมาในร่างเด็กน้อยไร้ความทรงจำ นั่งอยู่เบื้องหน้าตาเฒ่าหน้าน้ำแข็งผู้หนึ่ง ยามทั้งมองมองสบสายตา สวรรค์เบื้องบนคล้ายลิขิตราชโองการลับบทใหม่ขึ้นมา ให้หนึ่งเด็กน้อยหนึ่งตาเฒ่า จับจูงมือข้ามผ่านด่านเคราะห์สวรรค์ในภพก่อนที่หวนคืนนี้ไปด้วยกัน!
-------------------------------------
“ไยพวกเราต้องกลับมาอยู่ในร่างนี้ด้วยเล่า”
เสวี่ยไป๋ก้มลงมองมืออ้วนกลมหยิบจับสิ่งของใดก็ลำบากของตนด้วยความขัดใจ
เป็นเด็กไม่เห็นมีดีสักอย่าง ขาก็สั้นเคลื่อนไหวก็ช้า แถมมือยังเล็กหยิบจับของไม่สะดวก สิ่งของรอบข้างก็ดูใหญ่โตไปหมด ช่างลำบากโดยแท้
“ไว้เจ้าตัดสินใจจะเป็นฮูหยินของข้าเมื่อใดค่อยกลับคืนร่าง หาไม่...ผู้เฒ่าอย่างข้าเกรงว่าจะต้องมีสักวันที่ถูกเจ้าล่อลวงขึ้นเตียง แล้วต้องน้ำตาตกในเพราะถูกเจ้าเล่นสนุกแล้วทิ้งขว้างเป็นแน่”
ร่างชราลุกจากโต๊ะหัวเราะหึๆ พลางรีบสาวเท้าก้าวออกจากห้อง ก่อนเด็กน้อยที่เบิกตาค้างมองเขาอย่างตกตะลึงจะคืนสติ
โครม!
“ตาเฒ่าวิปลาส! บ้านเจ้าสิชอบล่อลวงคนขึ้นเตียง เจ้าตัวร้าย...ข้าเสวี่ยไป๋ไม่มีทางล่อลวงเจ้าขึ้นเตียง!”