เมียเถื่อนเจ้าหัวใจ

“คนปากเสียปล่อยนะ ไม่งั้นใบข้าวจะร้องให้คนช่วย” หญิงสาวขู่ฟ่อแต่คงไม่ได้พ้น
เมื่อปรมัตถ์เหมือนจะเสพกลิ่นเนื้อนางหอมกรุ่นเข้าไปจนหลงลืมตัวไปชั่วขณะ เขาไม่มีทางบอกเนื้อตัวของผู้หญิงตรงหน้ารอดมือไปได้
"อย่าหนี เธอเสนอตัวแต่งงานกับฉันเอง ก็ต้องยอมเอาตัวมาบำเรอความสุขบนเตียงของฉันสิ"
"อย่างคุณ มีปัญญาทำอะไรใบข้าวได้ คุณปรมัตถ์" อธิติยาท้าทาย ลืมไปเลยว่าสภาพเธอตอนนี้ล่อแหลมแค่ไหน
"ลองดูไหมล่ะ ถ้าฉันจูบเธอแล้ว เธอไม่เคลิ้ม ฉันจะยอมเป็นทาสเธอสามวัน" ปรมัตถ์ท้าทาย
"ใจปล้ำเสียด้วย แล้วใบข้าวเคลิ้มล่ะคะ"
"เธอก็เป็นเมียฉันเต็มตัวไง ไม่ว่าจะจับกดท่าไหนก็ต้องยอม เมียเถื่อนๆ อย่างเธอคงชอบ ฉันว่ามันคงสนุกที่ได้กดเธอไว้ใต้ร่างแล้วขยับโยกแรงๆ" ชายหนุ่มกล่าวถ้อยคำเหยียดหยาม ที่เขาจะทำมันจริงๆ
"อ๊าย อย่ามาปากหมากับใบข้าวนะ"
"กลัวก็ยอมรับมาสิ ฮ่า ฮ่า"
"คนอย่างอธิติยาไม่เคยกลัวใคร" อธิติยาหลงกลจนได้เมื่อพูดออกไปแล้วปากเธอก็ไร้อิสระในทันที
ปรมัตถ์ไม่ได้จูบดุดัน เขาค่อยๆ ป้อนความหวานที่ทำให้หญิงสาวยอมเปิดปากรับเอาลิ้นสากเข้าไปควานหาความหวานฉ่ำ ร่างบางถูกดันถอนหลังจนกลายเป็นนอนหงายลงไปบนเตียงนุ่ม แน่นอนว่าเขาจะไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า เรื่องฤกษ์เข้าหออะไรเขาไม่สนใจอยู่แล้ว
“อย่า...พี่หนึ่ง” อธิติยาห้ามแต่เสียงของเธอมันเบาเหลือเกิน