เมฆพรางตะวัน

“พี่กลับไปเถอะ สองอยากจะพักแล้ว” รวีพรรณออกปากไล่เขาตรงๆ
โตยธรเดินอ้อมไปหาเธออีกฝั่งของเตียง ก้มหน้าลงจูบหน้าผากราวกับปลอบโยน แสดงความรักที่เขามีแต่เธอในสายตาของคนมองอย่างสายป่าน ในความเป็นจริงแล้วเขาต้องการตอกย้ำให้คนป่วยได้รู้ว่าเขาไม่มีทางให้เธอได้พบลูกง่ายๆ
“ต่อให้เธอหาย ฉันก็ไม่ยอมให้มือสกปรกของเธอมาแตะลูกสาวของฉัน”
น้ำตาของรวีพรรณไหลออกจากดวงตาทันทีเมื่อจบประโยคร้ายกาจของเขา
“วันที่พี่เมฆได้รู้ความจริง วันนั้นพี่จะต้องเสียใจสุดชีวิต สองจะไม่ยอมให้ลูกเรียกพี่ว่าพ่ออีกเลยคอยดู” เธอพูดออกไปทั้งน้ำตา
โตยธรยิ้มเยียด เขาไม่มีทางเสียใจอย่างแน่นอน เพราะเธอจะไม่ได้ลูกไปจากอกของเขา
“พักผ่อนมากๆ ไว้พี่จะมาเยี่ยมอีก” เขายืดตัวขึ้นตรง ทิ้งท้ายเอาไว้เหมือนคนเยี่ยมไข้ทั่วๆ ไป จากนั้นก็เดินไปหาหญิงสาวอีกคนที่ยืนนิ่งเป็นหินราวกับโดนคำสาป
“ไปครับ คุณปลา”
“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับพร้อมกับหมุนกายกลับไปทิศทางเดิมที่มา
จังหวะนั้นรวีพรรณหันมามองเธอได้เห็นว่าเขาโอบประคองหญิงสาวคนนั้น ราวกับเธอจะแตกสลายได้ง่ายๆ นั่นไม่เท่ากับการที่ต้องสบตาคมที่มองเธอด้วยสายตาชิงชัง เรียวปากของเขาเหยียดยิ้มเยาะเย้ยเธอ
“ฮือๆ ฮือๆ” คนป่วยปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อประตูห้องปิดลง
เจ็บกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว ผู้ชายที่เคยน่ารักอบอุ่น แสนดีในวันวาน ตอนนี้เขาช่างใจร้ายกับเธอเหลือเกิน
“ฮือๆ หนูฉาย แม่คิดถึงหนูเหลือเกิน ฮือๆ ลูกรักของแม่ฮือๆ” รวีพรรณคร่ำครวญถึงลูกสาว
แรงใจเดียวที่พอจะทำให้เธอเข้มแข็งได้ในตอนนี้ อยากเจอ อยากกอดเหลือเกิน

**********
ขออภัยที่มาช้า เรื่องนี้มีตอนพิเศษให้ด้วยนะคะ เป็นของขวัญปีใหม่ให้กับนักอ่านที่สนับสนุนไรต์เป็นอย่างดีมาตลอดในทุกๆ ครั้งที่วางนิยายขาย กราบขอบคุณค่ะ